دوچرخه سواران خواهر برای رسیدن به رویای المپیک خود از طالبان سرپیچی کرده اند

فریبا هاشمی در حالی که از جاده ای در دامنه کوه های آلپ سوئیس گام برمی دارد، از زین دوچرخه 15000 پوندی خود خارج می شود و با شدت بیشتری رکاب می زند تا فاصله بین او و خواهرش یولدوز را که چند متر جلوتر است، ببندد.

سواری‌های آموزشی مانند این آخرین گام‌ها در سفری است که با دو خواهر و برادر اهل روستایی افغانستان شروع شد که در لباس مبدل با دوچرخه‌های قرضی مسابقه می‌دادند، قبل از اینکه با به قدرت رسیدن طالبان مجبور به فرار شوند.

حالا آنها به بازی های المپیک پاریس می روند. و علیرغم حکم طالبان که زنان را از شرکت در این ورزش منع کرده است، آنها با پرچم کشورشان رقابت خواهند کرد.

در دنیایی که بسیاری از ورزشکاران نخبه تقریباً به محض اینکه بتوانند راه بروند به ورزش می پردازند، فریبا 21 ساله و یولدوز 24 ساله دیر به دوچرخه سواری وارد شدند.

آن‌ها در فاریاب، یکی از دورافتاده‌ترین و محافظه‌کارترین ولایات افغانستان، بزرگ شدند، جایی که دیدن زنان با دوچرخه در آنجا تقریباً غیرمعمول بود.

فریب 14 ساله و یولدوز 17 ساله بود که تبلیغ یک مسابقه دوچرخه سواری محلی را دیدند و تصمیم گرفتند در آن شرکت کنند.

دو مشکل وجود داشت؛ آنها دوچرخه نداشتند و نمی دانستند چگونه سوار شوند.

یک روز بعدازظهر، خواهران از همسایه یک دوچرخه قرض گرفتند. پس از چند ساعت، آنها احساس کردند که آن را کشف کرده اند.

چالش بعدی آنها این بود که به دلیل ننگ زنانی که در مناطق محافظه‌کار افغانستان ورزش می‌کنند، خانواده‌شان متوجه نشوند که آنها چه می‌کنند، خودداری کنند.

خواهران از اسامی جعلی استفاده کردند و با پوشیدن لباس های گشاد و گشاد، روسری های بزرگ و عینک آفتابی مخفی شدند تا مردم آنها را نشناسند.

روز مسابقه فرا رسید و به طرز باورنکردنی خواهران اول و دوم شدند.

فریبا می گوید: شگفت انگیز بود. احساس می کردم پرنده ای هستم که می تواند پرواز کند.

آنها به مسابقه ادامه دادند و به برنده شدن ادامه دادند تا اینکه والدینشان در نهایت با دیدن تصاویر آنها در رسانه های محلی متوجه شدند.

فریبا می گوید: «ابتدا ناراحت بودند، از من خواستند دوچرخه سواری نکنم. “اما من تسلیم نشدم. مخفیانه ادامه داد.» او لبخند می زند.

بدون خطر نبود، مردم سعی می کردند هنگام رانندگی با ماشین یا ریکشا به آنها ضربه بزنند یا هنگام عبور به سمت آنها سنگ پرتاب می کردند.

«مردم توهین می کردند. تنها چیزی که می خواستم این بود که در مسابقات پیروز شوم.”

و اوضاع بدتر می شد.

در سال 2021، چهار سال پس از شروع سوارکاری خواهران، طالبان کنترل کشور را دوباره به دست گرفتند و حقوق زنان را تحت فشار قرار دادند و دسترسی آنها به تحصیل و امکان سفر را محدود کردند. آنها همچنین زنان را از ورزش کردن منع کردند.

یولدوز و فریبا آرزو داشتند روزی در بازی های المپیک شرکت کنند. حالا آنها می دانستند که اگر اصلاً می خواهند مسابقه دهند، باید افغانستان را ترک کنند.

آنها با استفاده از مخاطبین در جامعه دوچرخه سواری توانستند صندلی هایی را در پرواز تخلیه ایتالیا با سه هم تیمی ایمن کنند.

زمانی که در ایتالیا بودند، زنان به تیم دوچرخه سواری پیوستند و برای اولین بار مربی مناسب دریافت کردند.

یولدوز می گوید: «در افغانستان ما هیچ آموزش حرفه ای نداشتیم. ما قبلاً فقط دوچرخه می گرفتیم و سوار می شدیم.»

اما ترک وطن و خانواده آسان نبود.

فریبا می گوید: «بزرگترین چیز برای من دوری از مادرم است. هرگز فکر نمی کردم که به خاطر دوچرخه سواری از خواهر و برادرم جدا شوم.

من فداکاری های زیادی کردم.

تسلط طالبان بر افغانستان همچنین این سوال را مطرح کرد که آیا این کشور اجازه شرکت در المپیک را دارد یا خیر.

کمیته های ملی المپیک باید ورزشکاران را برای بازی ها بدون دخالت دولت انتخاب کنند.

از آنجایی که ممنوعیت طالبان از ورزش زنان با ممانعت از انتخاب زنان برای تیم ملی افغانستان، این قانون را نقض می‌کند، این امر منجر به درخواست‌هایی برای ممنوعیت این کشور از بازی‌های المپیک شده است – همانطور که این گروه شبه‌نظامی آخرین بار در قدرت بود.

اما کمیته بین المللی المپیک می خواست راهی برای حضور زنان افغان در بازی ها بیابد.

گفتگوهای پشت پرده بین روسای سازمان های ورزشی افغانستان، از جمله برخی که اکنون در تبعید به سر می برند، برای تشکیل یک تیم ویژه به نمایندگی از کشور در پاریس صورت گرفته است.

با گذشت زمان و نزدیک شدن به پاریس 2024، به نظر می رسید که هیچ ورزشکار افغانستانی در این بازی ها حضور نخواهد داشت.

سپس، در ماه ژوئن، کمیته بین المللی المپیک اعلام کرد که یک تیم ویژه برابر جنسیتی را به نمایندگی از افغانستان برای سفر به المپیک پاریس تشکیل داده است. از سه زن و سه مرد تشکیل شده است. و هر دو خواهر در میان آنها.

فریبا می گوید: «این برای هر دوی ما یک سورپرایز بزرگ بود.

یولدوز می افزاید: ما همیشه آرزوی شرکت در بازی های المپیک را داشته ایم، این آرزوی ماست.

با وجود تمام حقوقی که از ما سلب شده است، می توانیم نشان دهیم که می توانیم موفقیت های بزرگی به دست آوریم، ما می توانیم نماینده 20 میلیون زن افغان باشیم.»

کمیته بین المللی المپیک می گوید که نمایندگان طالبان اجازه حضور در پاریس 2024 را نخواهند داشت.

خواهران با رقابت برای یک تیم توسعه که توسط UCI اداره می شود و بودجه آن در مرکز دوچرخه سواری جهانی مستقر است، یک مرکز پیشرفته در ایگل، سوئیس، برای مسابقه جاده المپیک آماده می شوند.

امکانات عالی دور از جاده های گرد و خاکی افغانستان است، جایی که یولدوز و فریبا برای اولین بار دوچرخه سواری را آموختند.

اما روحیه آنها ثابت می ماند.

یولدوز می‌گوید: «ما برای یکدیگر قدرت هستیم – من از او حمایت می‌کنم و او از من حمایت می‌کند.

فریبا می افزاید: «دستاورد ما متعلق به افغانستان است. «این متعلق به زنان افغانستان است. من برای آنها به المپیک می روم.”