خبرگزاری فرانسهاقتصاد آسیب دیده ونزوئلا یکی از میدان های اصلی نبرد در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه است و نیکلاس مادورو رئیس جمهور امیدوار است رای دهندگان را متقاعد کند که این کشور پس از سال ها درگیری به گوشه ای تبدیل شده است.
به لطف تلاش های اخیر او برای کاهش هزینه های زندگی، چشم انداز کمی روشن تر است. در ماه فوریه، ونزوئلا سرانجام با ابرتورم افسارگسیخته خداحافظی کرد که شاهد افزایش سالانه بیش از 400000 درصدی قیمت ها در سال 2019 بود.
تورم سالانه در حال حاضر قابل کنترل تر است، اما همچنان بالا در حدود 50 درصد است.
آقای مادورو به دنبال اعتبار برای سقوط بود و گفت که این نشان می دهد که او “سیاست های درستی” دارد.
با این حال، متأسفانه، این سیاست ها عملاً هیچ کاری برای رفع مشکلات ساختاری اساسی اقتصاد – به ویژه وابستگی تاریخی آن به نفت، به ضرر سایر بخش ها – انجام نداده است.
اتاق فکر شورای روابط خارجی ایالات متحده خاطرنشان می کند: از زمانی که نفت در دهه 1920 در کشور کشف شد، ونزوئلا را به یک رونق و رکود هیجان انگیز اما خطرناک سوق داد.
مخالفان رئیس جمهور مادورو اکنون امید خود را برای احیای اقتصادی به تغییر در رهبری و شروعی تازه در دوران رقیب انتخاباتی او ادموند گونزالس بسته اند.
جیسون تووی، معاون اقتصاددان بازارهای نوظهور در کپیتال اکونومیکس گفت: «پیروزی اپوزیسیون منجر به احیای روابط تجاری و مالی ونزوئلا با سایر نقاط جهان خواهد شد».
این همچنین به معنای پایان دادن به تحریم‌های اقتصادی ایالات متحده است که پس از پیروزی آقای مادورو در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۸ اعمال شد و به‌طور گسترده به عنوان غیرآزاد و ناعادلانه رد شد.
این امر شرکت نفت دولتی PDVSA را برای فروش نفت خام خود در سطح بین‌المللی دشوار کرده است و آن را مجبور به روی آوردن به معاملات با تخفیف عمیق در بازار سیاه کرده است.
اما آقای تووی هشدار می دهد که با توجه به سرمایه گذاری هنگفت مورد نیاز برای افزایش تولید نفت و نزدیک شدن به اوج تقاضا برای نفت، معکوس کردن سقوط اقتصادی دهه گذشته کار دشواری خواهد بود.
او به بی‌بی‌سی می‌گوید: «اقتصاد ونزوئلا هرگز نمی‌تواند به جایی که 15 تا 20 سال پیش بود بازگردد. “این کار تقریباً از ابتدا شروع خواهد شد.”
خبرگزاری فرانسهانقلاب بولیواری 25 ساله ونزوئلا – همانطور که رئیس جمهور فقید هوگو چاوز جنبش سیاسی خود را نامید – وعده های زیادی را داد، اما نتوانست آنچه را که کشور شاید بیش از همه به آن نیاز داشت، ارائه دهد: یک اقتصاد گسترده.
دولت های چاوز و مادورو به جای تنوع بخشیدن به صنعت نفت، ثروت معدنی ونزوئلا را دو برابر کرده اند.
بدون توجه به آینده، آنها با PDVSA به عنوان یک گاو نقد رفتار می کردند و وجوه خود را برای تامین هزینه های اجتماعی مسکن، مراقبت های بهداشتی و حمل و نقل می دوشید.
اما در عین حال، آنها سرمایه گذاری برای حفظ سطح تولید نفت را فراموش کردند که در سال های اخیر به شدت کاهش یافته است – تا حدی، اما نه منحصراً، در نتیجه تحریم های ایالات متحده.
این مشکلات از قبل آشکار بود زمانی که رئیس جمهور چاوز در سال 2013 درگذشتاما تحت نظر جانشین خود بدتر شد.
آقای تووی می‌گوید: «در دوران چاوز، ونزوئلا توانست تا زمان بحران مالی جهانی بر بالای رونق نفت سوار شود.
«پانزده تا بیست سال پیش، ونزوئلا یک تولیدکننده بزرگ نفت بود. قبلاً مانند برخی از کشورهای کوچکتر خلیج فارس، سه و نیم میلیون بشکه در روز تولید می کرد.
اکنون بخش نفت به طور کامل از بین رفته است و کمتر از یک میلیون بشکه در روز تولید می کند.
تولید ناخالص داخلی به شدت کاهش یافته است و از سال 2013 تا 70 درصد کاهش یافته است. اما آقای مادورو به جبران قیمت‌های پایین‌تر نفت با چاپ پول برای تأمین هزینه‌ها روی آورد که منجر به تورم افسارگسیخته‌ای شد که این کشور اخیراً آن را رام کرده است.
مشکلات اقتصادی بر جمعیت ونزوئلا تأثیر گذاشته است، به طوری که بیش از 7.7 میلیون نفر در جستجوی زندگی بهتر – حدود یک چهارم جمعیت – فرار کرده اند.
اما برای کسانی که عقب مانده بودند، نشانه هایی از بهبود وجود داشت. اگرچه بولیوار هنوز ارز رسمی است، دلاری شدن غیررسمی صورت گرفته است و دلار آمریکا به طور فزاینده ای به روشی برای پرداخت در معاملات خرده فروشی تبدیل می شود – حداقل برای کسانی که به آن دسترسی دارند.
این امر اقتصاد را تثبیت کرد، اما هزینه های اجتماعی را به همراه داشت.
گتی ایماژساکنان پایتخت کاراکاس اکنون در معرض یک اقتصاد دو لایه هستند. در حالی که دلار آمریکا باعث رونق مصرف در مغازه‌ها و رستوران‌های گران‌قیمت می‌شود، آنهایی که به بولیوار پرداخت می‌شوند احساس می‌کنند به طور فزاینده‌ای کنار گذاشته شده‌اند.
یکی از رویدادهای نمادین که بر این تغییرات تأکید کرد، حضور اخیر کارول جی، فوق ستاره رگیتون کلمبیایی در کاراکاس به عنوان بخشی از تور جهانی فعلی او بود.
این روزها تعداد کمی از بازیگران اصلی در ونزوئلا بازی می‌کنند، اما او با وجود قیمت‌های بلیط از 30 تا 500 دلار (23 تا 390 پوند) برای فروش دو شب در ماه مارس در استادیوم مونومنتال با ظرفیت 50000 نفر مشکلی نداشت.
در عین حال، بر اساس گزارش موسسه مشاوره Ecoanalítica مستقر در کاراکاس، حدود 65 درصد از مردم ونزوئلا کمتر از 100 دلار در ماه درآمد دارند، در حالی که تنها هشت تا نه میلیون نفر از جمعیت 28 میلیونی این کشور را می توان مصرف کنندگانی با قدرت خرید واقعی در نظر گرفت.
آقای تووی می گوید: «کسانی که ارتباط نزدیکی با رژیم یا PDVSA دارند تا حد زیادی تحت تأثیر همه اینها قرار نگرفته اند.
خبرگزاری فرانسهجدای از نیاز به افزایش استانداردهای زندگی و کاهش نابرابری، چالش بزرگ اقتصادی دیگر برای ونزوئلا این است که با بدهی های خارجی عظیم خود چه کند.
این کشور تقریباً 150 میلیارد دلار به دارندگان اوراق قرضه و سایر طلبکاران خارجی بدهکار است. از سال 2017 تا حدی نکول بوده است و اگرچه آقای مادورو بارها وعده داده است مذاکرات بازسازیهنوز اتفاق نیفتاده است
این موضوع به دلیل این واقعیت پیچیده بود که بخشی از اوراق قرضه توسط PDVSA با استفاده از پالایشگاه آمریکایی Citgo به عنوان وثیقه منتشر شد. در نتیجه، دارندگان اوراق قرضه توانستند در دادگاه های نیویورک شکایت کنند.
برونو جناری، استراتژیست بازارهای نوظهور در بانک سرمایه گذاری KNG Securities، به بی بی سی می گوید که اگر ایالات متحده آقای مادورو را پس از انتخابات 2018 به عنوان رئیس جمهور به رسمیت نشناسد، ونزوئلا با “بحران مشروعیت” مواجه خواهد شد.
این بدان معناست که هر کسی که در انتخابات روز یکشنبه پیروز شود، اگر بخواهد بازسازی بدهی مورد تایید ایالات متحده انجام شود، باید مورد قبول واشنگتن باشد.
آقای جناری رد نکرد که اگر آقای مادورو تحت شرایط مشکوک برنده انتخابات شود، ایالات متحده “می تواند چشم خود را ببندد”، اما او معتقد است که این کاملا بعید است.
این انتخابات تاثیر قابل توجهی بر آینده ونزوئلا خواهد داشت. آقای جناری می‌گوید: «اگر بازسازی‌ها ادامه پیدا کند، می‌توانیم شاهد شروع یک روند بازیابی بسیار دشوار باشیم.»
ونزوئلا که زمانی ثروتمندترین کشور آمریکای جنوبی بود، اکنون ممکن است به ثبات بازگردد – اما هر اتفاقی که بیفتد، روزهای شکوه اقتصادی آن کاملا پشت سر گذاشته شده است.