تجاوز و قتل یک پزشک کلکته در بیمارستانی باعث نگرانی هند شد

اوایل صبح جمعه، یک پزشک کارآموز زن 31 ساله پس از یک روز طاقت فرسا در یکی از قدیمی ترین بیمارستان های هند، در سالن سمینار به خواب رفت.

این آخرین باری بود که او زنده دیده شد.

صبح روز بعد، همکارانش جسد نیمه برهنه او را با جراحات قابل توجه روی سکو پیدا کردند. پلیس بعداً یک داوطلب بیمارستان را در ارتباط با آنچه به گفته آنها یک مورد تجاوز جنسی و قتل در کالج پزشکی 138 ساله RG Kar کلکته بود، دستگیر کرد.

پزشکان خشمگین هم در شهر و هم در سرتاسر هند اعتصاب کردند و خواستار تصویب قانون فدرال سختگیرانه برای حمایت از کارکنان بهداشتی شدند. این حادثه غم انگیز دوباره توجه را به خشونت علیه کارکنان صحی در کشور معطوف کرده است.

آرایش زنانه تقریبا 30 درصد از پزشکان هند و 80 درصد پرسنل پزشکی. آنها همچنین نسبت به همتایان مرد خود آسیب پذیرتر هستند. داده های رسمی نگران کننده است افزایش 4 درصدی جرایم علیه زنان در سال 2022، بیش از 20 درصد از این حوادث مربوط به تجاوز جنسی و تجاوز بود.

یک جنایت در بیمارستان کلکته در هفته گذشته خطرات امنیتی نگران کننده ای را که بسیاری از مراکز بهداشتی عمومی هند با آن مواجه هستند، آشکار کرد.

در بیمارستان RG Kar که روزانه بیش از 3500 بیمار را می پذیرد، کارورزان پرکار – برخی از آنها تا 36 ساعت به طور مداوم کار می کنند – اتاق استراحت اختصاصی نداشتند و آنها را مجبور می کرد در یک اتاق سمینار در طبقه سوم استراحت کنند.

گزارش ها حاکی از آن است که مظنون دستگیر شده، یک داوطلب با رنج طولانی با گذشته ای آشفته، دسترسی نامحدود به بند داشته و در دوربین مدار بسته دستگیر شده است. پلیس می گوید هیچ بررسی سوابق این داوطلب انجام نشده است.

بیمارستان همیشه خانه اول ما بوده است. ما فقط برای استراحت به خانه می رویم. ما هرگز تصور نمی کردیم که می تواند اینقدر خطرناک باشد. مادوپارنا ناندی، یک پزشک جوان در خانه ۷۶ ساله کلکته می‌گوید: اکنون، پس از این حادثه، ما وحشت زده‌ایم. – کالج ملی پزشکی قدیمی

سفر خود دکتر ناندی نشان می دهد که چگونه پزشکان زن در بیمارستان های دولتی هند با کار در شرایطی که ایمنی آنها را به خطر می اندازد کنار آمده اند.

بیمارستان او که در آن در رشته های زنان و زایمان آموزش می بیند، اتاق استراحت ویژه یا توالت مجزا برای پزشکان زن ندارد.

«اگر به من اجازه دهند از توالت های بیماران یا پرستاران استفاده می کنم. وقتی تا دیر وقت کار می‌کنم، گاهی در یک تخت خالی بیمار در بخش یا در یک اتاق انتظار تنگ با تخت و سینک می‌خوابم.» دکتر ناندی به من گفت.

او می‌گوید که حتی در اتاقی که بعد از شیفت‌های 24 ساعته‌اش در آن استراحت می‌کند، احساس ناامنی می‌کند، شیفت‌هایی که با انجام وظیفه سرپایی شروع می‌شود و با دور زدن بخش‌ها و اتاق‌های زایمان ادامه می‌یابد.

یک شب در سال 2021، در اوج همه‌گیری کووید، چند مرد به اتاق او هجوم بردند و با دست زدن به او او را بیدار کردند و خواستند: «بلند شو، برخیز. به بیمار ما نگاه کنید.

من از این حادثه کاملا شوکه شدم. اما ما هرگز نمی توانستیم تصور کنیم که ممکن است یک پزشک در بیمارستان مورد تجاوز قرار گرفته و کشته شود.»

اتفاقی که روز جمعه افتاد یک حادثه مجزا نبود. تکان دهنده ترین مورد این است آرونا شانباگیک پرستار در یک بیمارستان برجسته بمبئی که پس از تجاوز و خفه شدن توسط یک پرستار زن در سال 1973 در حالت نباتی طولانی مدت باقی ماند. او در سال 2015 پس از 42 سال آسیب شدید مغزی و فلج درگذشت. اخیراً در کرالا، واندانا داس، سال گذشته یک کارورز 23 ساله توسط یک بیمار مست با قیچی جراحی به مرگ مجروح شد.

در بیمارستان‌های دولتی پرجمعیت با دسترسی نامحدود، پزشکان اغلب پس از مرگ یا به دلیل درخواست برای درمان فوری با خشم بستگان بیماران مواجه می‌شوند. کامنا کاکار، متخصص بیهوشی، یک حادثه وحشتناک در طول شیفت شب در بخش مراقبت های ویژه در طول همه گیری سال 2021 در بیمارستان خود در هاریانا، شمال هند را به یاد می آورد.

من تنها دکتر در اورژانس بودم که سه مرد که خود را سیاستمدار نشان می‌دادند، خواستند یک داروی کنترل‌شده به شدت تحت تعقیب را بخواهند. دکتر کاکار به من گفت: من برای محافظت از خودم تسلیم شدم، زیرا می دانستم که ایمنی بیمارانم در خطر است.

نامراتا میترا، پاتولوژیست از کلکته که در کالج پزشکی RG Kar تحصیل کرده است، می گوید که پدر پزشکش اغلب او را تا محل کار همراهی می کرد زیرا او احساس ناامنی می کرد.

«وقتی که مشغول خدمت بودم پدرم را با خودم بردم. همه خندیدند، اما من مجبور شدم در اتاقی بخوابم که در یک راهرو تاریک طولانی با یک دروازه آهنی قفل شده بود که فقط یک پرستار می‌توانست آن را با ورود بیمار باز کند.

«از اینکه اعتراف کنم که ترسیده بودم خجالت نمی کشم. اگر کسی از بخش – یک پرستار یا حتی یک بیمار – چیزی را امتحان کند چه؟ من از این واقعیت استفاده کردم که پدرم پزشک بود، اما همه این امتیاز را ندارند.»

زمانی که دکتر میترا در یک مرکز بهداشتی در یکی از مناطق بنگال غربی کار می کرد، شب های خود را در یک ساختمان یک طبقه مخروبه که به عنوان خوابگاه پزشک عمل می کرد، می گذراند.

«از غروب، گروهی از پسران در اطراف خانه جمع می‌شدند و در مواقع اضطراری وقتی وارد و بیرون می‌شدیم، اظهارنظرهای زننده می‌کردند. آنها از ما خواستند فشار خونشان را به عنوان بهانه ای برای دست زدن به ما چک کنیم و از پنجره های شکسته حمام نگاه کردند.

دکتر میترا گفت: سال‌ها بعد، در یک شیفت اورژانس در یک بیمارستان دولتی، “گروهی از مردان مست از کنارم رد شدند و سروصدا کردند و یکی از آنها حتی مرا زیر آزمود.” وقتی سعی کردم شکایت کنم، متوجه شدم افسران پلیس با اسلحه در دست چرت می زنند.»

ساراسواتی دوتا بوداک، فارماکولوژیست در یک بیمارستان دولتی در منطقه بانکورا بنگال غربی، می‌گوید که اوضاع در طول سال‌ها بدتر شده است. او می‌گوید: «هر دو دخترم پزشکان جوان هستند و به من می‌گویند که پردیس‌های بیمارستانی در ایالت مملو از عناصر ضداجتماعی، مست‌ها و دزدی‌ها هستند. دکتر بوداک به یاد می آورد که در حین بازدید، مردی را با اسلحه در حال پرسه زدن در اطراف یک بیمارستان دولتی در کلکته به یاد می آورد.

هند فاقد یک قانون فدرال قوی برای حمایت از کارکنان مراقبت های بهداشتی است. آر وی آسوکان، رئیس انجمن پزشکی هند (IMA)، یک سازمان پزشکان، به من گفت، اگرچه 25 ایالت قوانینی برای جلوگیری از خشونت علیه آنها دارند، سوابق جنایی “تقریباً وجود ندارد”. این را یک نظرسنجی IMA در سال 2015 نشان داد 75 درصد از پزشکان در هند با نوعی خشونت مواجه شده اند در محل کار او می گوید: «امنیت در بیمارستان ها عملاً وجود ندارد. یکی از دلایل این است که هیچ‌کس بیمارستان‌ها را مناطق درگیری نمی‌داند.»

برخی از ایالت‌ها مانند هاریانا برای تقویت امنیت در بیمارستان‌های دولتی، دستگاه‌های پرشور خصوصی را مستقر کرده‌اند. در سال 2022، هنر دولت فدرال از ایالت ها خواسته است که نیروهای امنیتی آموزش دیده را در بیمارستان های حساس مستقر کنند، دوربین های مدار بسته نصب کنند، تیم های واکنش اضطراری را راه اندازی کنند، ورود “افراد نامطلوب” را محدود کنند و علیه متخلفان شکایت کنند. البته اتفاق خاصی نیفتاد.

حتی پزشکان معترض هم چندان امیدوار به نظر نمی رسند. دکتر میترا می‌گوید: “هیچ چیز تغییر نخواهد کرد… انتظار این است که پزشکان باید 24 ساعته کار کنند و خشونت را به عنوان معمول تحمل کنند.” این یک فکر ناامید کننده است.