شیخ حسینه معمای بنگلادش را برای هند مطرح می کند

تقریبا یک ماه از فرود عجولانه شیخ حسینه، نخست وزیر سابق بنگلادش در یک پایگاه نظامی در نزدیکی دهلی پس از خروج هرج و مرج از کشورش می گذرد.

در خانه حسینه خانم تبعید نمایشی در 5 آگوست، هفته‌ها اعتراضات دانشجویی دنبال شد که به شورش‌های مرگبار سراسری منجر شد. در ابتدا انتظار می رفت که او فقط برای مدت کوتاهی در هند بماند، اما گزارش شده است که تلاش های او برای پناهندگی در بریتانیا، ایالات متحده و امارات تاکنون ناموفق بوده است.

حضور مستمر آن در هند چالش هایی را برای دهلی در ایجاد رابطه قوی با دولت موقت جدید در داکا ایجاد می کند.

برای هند، بنگلادش فقط یک کشور همسایه نیست. این کشور یک شریک استراتژیک و متحد نزدیک برای امنیت مرزهای هند به ویژه در ایالت های شمال شرقی است.

این دو کشور دارای یک مرز کم ارتفاع به طول 4096 کیلومتر (2545 مایل) هستند که عبور گروه های شورشی مسلح از ایالت های شمال شرقی هند را برای امن به بنگلادش نسبتاً آسان می کند.

پس از به قدرت رسیدن لیگ عوامی خانم حسینا در سال 2009، آن را از شر آنها خلاص شد در مورد برخی از این گروه های ستیزه جوی قومی. خانم حسینه همچنین چندین اختلاف مرزی با هند را به صورت دوستانه حل و فصل کرده است.

در حالی که امنیت مرزها در قلب این رابطه قرار دارد، جنبه های مالی نیز وجود دارد. در دوران حکومت 15 ساله خانم حسینه، تجارت و ارتباطات بین دو کشور رونق گرفت. هند از طریق بنگلادش به جاده، رودخانه و راه آهن دسترسی پیدا کرد تا کالاها را به ایالت های شمال شرقی منتقل کند.

از سال 2010، هند همچنین بیش از 7 میلیارد دلار (5.3 میلیارد پوند) به بنگلادش به عنوان خط اعتباری برای پروژه های زیربنایی و توسعه داده است.

خروج ناگهانی خانم حسینا به این معنی است که دهلی کار زیادی برای انجام دادن دارد تا اطمینان حاصل کند که این دستاوردها از بین نمی روند.

پیناک رانجان چاکرابورتی، کمیساریای عالی سابق هند در داکا، می‌گوید: «این یک عقب‌گردی است به این معنا که هرگونه آشفتگی در منطقه ما همیشه ناخواسته است.

اما این دیپلمات سابق اصرار دارد که دهلی با دولت موقت داکا همکاری خواهد کرد زیرا “هیچ انتخابی وجود ندارد” و “شما نمی توانید دیکته کنید که آنها در داخل چه کنند”.

دولت هند وقت خود را برای تماس با دولت موقت در داکا تلف نکرد و نخست وزیر نارندرا مودی در حال گفت و گوی تلفنی با رهبر این کشور بود. محمد یونس.

با این حال، مدتی طول می کشد تا دهلی خشم بنگلادش را به دلیل حمایت بی دریغ از خانم حسینه و لیگ عوامی او در 15 سال گذشته، آرام کند.

بسیاری از بنگلادشی ها خشم علیه هند را به تایید سریع دهلی از سه انتخابات جنجالی که توسط حزب خانم حسینه در میان اتهامات تقلب گسترده در آرا به پیروزی رسید، نسبت می دهند.

با سقوط خانم حسینه، سیاست “اول همسایگی” دهلی تقویت دیگری دریافت کرد، با پیوستن بنگلادش به مالدیو و نپال در مخالفت با هرگونه تلاش برای تسلط هند.

تحلیلگران می گویند اگر دهلی بخواهد از موقعیت خود به عنوان یک قدرت منطقه ای محافظت کند، نمی تواند نفوذ خود را در یک کشور همسایه دیگر از دست بدهد – به ویژه اینکه رقیب چین نیز برای نفوذ در منطقه رقابت می کند.

تنها سال گذشته، محمد مویتسو رئیس جمهور مالدیو شد موضع عمومی ضد هندی.

دباپریا باتاچاریا، اقتصاددان ارشد مرکز گفتگوی سیاست در داکا، می گوید: «زمان آن فرا رسیده است که هند در سیاست منطقه ای خود به درون نگری بپردازد.

او می گوید که دهلی باید ببیند که آیا به اندازه کافی دیدگاه های شرکای منطقه ای خود را در نظر گرفته است یا خیر.

“من فقط در مورد بنگلادش صحبت نمی کنم، [but also] تقریباً در هر کشور دیگری در منطقه،” آقای بهتاچاریا، که ریاست کمیته ای را بر عهده دارد که توسط دولت موقت برای تهیه کتاب سفید در مورد وضعیت اقتصاد بنگلادش منصوب شده است، اضافه می کند.

به عنوان مثال، در مورد بنگلادش، تحلیلگران خاطرنشان می کنند که دولت های هند در تعامل با سایر احزاب مخالف، به ویژه حزب ملی گرای بنگلادش (BNP) شکست خورده اند.

هند به دلایلی فکر می کرد که اتحادیه عوامی و دولت آن تنها متحدان داخل بنگلادش هستند. عبدالموین خان، یکی از رهبران ارشد BNP می گوید: این یک اشتباه استراتژیک بود.

اگر در ماه های آینده انتخابات آزاد و عادلانه ای در بنگلادش برگزار شود، رهبران BNP از پیروزی مطمئن هستند.

این به یک مشکل دیپلماتیک برای دهلی تبدیل خواهد شد. کسری اعتماد محسوسی بین هند و BNP، به رهبری بیگم خالده ضیا، که پیش از این دو دوره نخست وزیر بود، وجود دارد.

خانم ضیا که از سال 2018 بیشتر اوقات خود را در زندان گذرانده است، همواره اتهامات فساد علیه خود را رد کرده و خانم حسینه را به انتقام گیری سیاسی متهم کرده است. او اکنون از زندان خارج شده و در حال نقاهت از بیماری است.

در روزهای آینده، دهلی و رهبران BNP باید راهی برای حل اختلافات خود بیابند.

در زمان دولت ائتلافی قبلی به رهبری BNP از سال 2001 تا 2006، روابط دوجانبه پس از اینکه دهلی داکا را به پناه دادن به شورشیان از شمال شرق هند متهم کرد، تیره شد.

در زمان حکومت خانم ضیا، رهبران هندو در بنگلادش گفتند که چنین هستند یک سری حملات علیه آنها – از جمله قتل، سرقت و تجاوز – توسط احزاب اسلامگرا و BNP، که پس از اعلام نتایج انتخابات 2001 آغاز شد.

BNP پناه دادن به شورشیان ضد هندی و حملات به هندوها در سال 2001 را رد می کند.

رهبران BNP، از جمله آقای خان، می گویند هند به دنبال تعامل با آنها نیست و افزودند که “اکنون زمان تغییر سیاست در دهلی است”.

او همچنین تاکید می کند که با توجه به نزدیکی هند، وسعت آن و قدرت اقتصادی و نظامی رو به رشد آن، حزب او مرتکب اشتباه پناه دادن به شورشیان ضد هند نخواهد شد.

عوامل دیگری پشت خشم علیه هند وجود دارد. هند و بنگلادش 54 رودخانه مشترک دارند و اشتراک منابع آب یک موضوع بحث برانگیز است.

سیل اخیر ناشی از باران‌های شدید در شرق بنگلادش نمونه‌ای از این است که چگونه اطلاعات نادرست می‌تواند باعث ایجاد سوء ظن بین دو کشور شود.

پس از یک بارندگی شدید ناگهانی در ایالت تریپورای هند، آب اضافی به رودخانه گومتی که بین دو کشور جریان دارد سرازیر شد و مناطق وسیعی در این ایالت و همچنین پایین دست در همسایه بنگلادش را سیل کرد.

میلیون ها نفر تحت تأثیر قرار گرفتند، بسیاری خانه ها، اموال و زمین های کشاورزی خود را از دست دادند. بسیاری از روستاییان و کاربران شبکه های اجتماعی هند را متهم کردند که شبانه عمدا آب از سد خارج می کند و منجر به جاری شدن سیل شده است.

وزارت امور خارجه هند مجبور شد بیانیه صادر کند این موضوع را تکذیب کرد و توضیح داد که سیل ناشی از بارش شدید باران در حوضه های آبریز رودخانه گومتی بوده است.

سپس یک عامل دیگر وجود دارد – چین. پکن به دنبال گسترش ردپای خود در بنگلادش است زیرا برای برتری منطقه ای با هند رقابت می کند.

او وقتی که چین را برای اولین سفر دولتی خود پس از پیروزی در انتخابات مالدیو انتخاب کرد، برای آقای مویتسو فرش قرمز پهن کرد.

دهلی دوست دارد از سرنوشتی مشابه با بنگلادش جلوگیری کند. و می توان امیدوار بود که وابستگی بنگلادش به کالاها و تجارت هندی به آن زمان برای توسعه یک استراتژی دیپلماتیک و تغییر وجهه خود بدهد.

بنابراین دهلی باید مراقب حضور خانم حسینا در هند باشد، به خصوص اگر دولت جدید درخواست استرداد رسمی داشته باشد.

الف بیانیه ای که از طرف او صادر شد پسرش ساجیب وازد جوی ماه گذشته خشم بنگلادش را برانگیخته است.

اما هند زمانی که آینده او نامشخص است و به نظر می رسد که او متحد قدرتمند سابق خود را در دردسر می گذارد، از درخواست از خانم حسینا برای ترک کشور خودداری خواهد کرد.

مهم نیست که چگونه در هند از او استقبال می شود. اما آنچه برای مردم بنگلادش اهمیت دارد این است که چگونه در امور داخلی در زمان اقامت در آنجا دخالت می کند. آقای بهتاچاریا هشدار داد که اگر او علیه دولت موقت فعلی حرکت کند، به عنوان یک اقدام خصمانه تلقی خواهد شد.

دیپلمات ها در دهلی امیدوارند که خانم حسینا بدون اجبار به هند انتخابی برای خود داشته باشد.