انجمن صنفیبرای بسیاری از مردم در بریتانیا، مدرسه دوباره از این هفته شروع شد.
اما برای زنان و دختران در افغانستان، طالبان هنوز آنها را از کلاس های دبیرستان و بیشتر زندگی عمومی منع می کند.
ماه، 22 ساله، در آگوست 2021 با حمله این گروه به کابل، پایتخت، از کشور گریخت.
او در حال حاضر در بریتانیا مشغول به تحصیل است و این هفته آزمون GCSE انگلیسی خود را آغاز می کند و به BBC Newsbeat می گوید: «من برای خودم خوشحالم. من در امان هستم. من آزادی دارم من آزادم.”
او می افزاید: “اما در عین حال، دوستان من در افغانستان نمی توانند کاری انجام دهند.”
در سه سالی که طالبان کنترل را به دست گرفتند، محدودیت در زندگی زنان افزایش یافته اند.
حضور زنان و دختران بالای 12 سال در مدارس و شرکت در اکثر امتحانات ورودی دانشگاه ممنوع است. همچنین محدودیت‌هایی برای کارهایی که می‌توانند انجام دهند وجود دارد، سالن‌های زیبایی تعطیل هستند و پارک‌ها، سالن‌های ورزشی و باشگاه‌های ورزشی مجاز نیستند.
“من عکسم را پست نمی کنم [Whatsapp or Instagram] ماخ می‌گوید: داستان‌هایی که وقتی خوشحالم، وقتی با دوستانم بیرون می‌روم، یا وقتی در دانشگاه هستم.
«چون من دوستانم را نمی‌خواهم [back home] احساس کند، “اوه، او اکنون در بریتانیا است – او آزادی دارد.”
ما که در کاردیف زندگی می‌کند، امیدوار است که GCSE English آغازی باشد برای تبدیل شدن به یک ماما در ولز.
برای من سخت است زیرا می توانم در اینجا به دانشگاه بروم و سر کار بروم.
اما در همان زمان، در خانه، دوستان هم سن و سال من نمی توانند خانه را ترک کنند.»
طالبان گفته است که ممنوعیت آنها به دلیل مسائل مذهبی است.
آنها مکرراً قول دادند که زنان پس از حل شدن مسائل – از جمله اطمینان از “اسلامی بودن برنامه درسی” مجددا پذیرش خواهند شد.
اما این ممنوعیت از آن زمان تاکنون تغییر نکرده است و افغانستان تنها کشوری است که چنین محدودیت هایی دارد.
انجمن صنفیمسیر ماخ به تحصیل در کاردیف آسان نبود.
زمانی که توسط طالبان دستگیر شد، او می گوید که از ولایت هلمند به قندهار و سپس به کابل فرار کرده است. او سه روز پس از ورود به پایتخت، نیمه‌های شب از خواب بیدار شد تا طالبان را در خیابان خود پیدا کند.
«اگر در افغانستان می ماندم، شاید مرا می کشتند، شاید با من ازدواج می کردند.
«به مامانم زنگ زدم و گفتم مامان من میام. گفت: کجا میری؟
گفتم: نمی دانم.
ماخ در نهایت به همراه سایر پناهندگانی که به این کشور پذیرفته شده بودند وارد بریتانیا شد.
«ما بدون هیچ چیز آمدیم، من چیزی نگفتم [a proper] خداحافظ مامان حتی بغلش نکردم من هرگز آن را فراموش نمی کنم.
اکنون خطرناک است، اما افغانستان جایی است که من بزرگ شدم و به مکتب رفتم.
گتی ایماژماه از یکی از بزرگترین سازمان های جوانان، Urdd، که در پایتخت ولز کمک می کرد، حمایت می شد.
سیان لوئیس، مدیر اجرایی آن، می‌گوید برخی از افرادی که به ولز گریخته‌اند و تحصیل کرده‌اند، اکنون به زبان ولزی صحبت می‌کنند.
آنها ابتدا در اینجا در اردو تحصیل کردند و برخی از آنها به مناطق مختلف ولز رفتند.
او می‌گوید: «این درهای زیادی را به روی آنها باز کرد.
وقتی مادر به بریتانیا آمد، نمی توانست انگلیسی صحبت کند.
“خیلی سخت بود. من کسی را نمی شناختم. همه چیز جدید بود.”
اما سه سال بعد، ماخ در یک مصاحبه انگلیسی زبان که بیش از 20 دقیقه طول کشید، با BBC Newsbeat صحبت کرد و همچنین در حال یادگیری زبان ولزی است.
مردم اینجا باید هر روز بگویند «خدا را شکر».
“زنان حقوقی دارند. مردم اینجا هر آنچه می خواهند دارند و در امنیت هستند. آنها باید خوشحال باشند. آنها خیلی خوش شانس هستند.”
آکداسفرد دیگری که افغانستان را ترک کرده، آکداس 17 ساله است.
او اکنون با بورسیه تحصیلی کالج با بودجه کامل در نیومکزیکو، بیش از 12000 مایل از خانه اش، در ایالات متحده است.
او روزی را به یاد می آورد که طالبان کابل را تصرف کردند.
«یادم می آید که دیگر نمی دانستم چه کار کنم.
«آیا حق من سلب خواهد شد؟ آیا مانند 20 سال پیش مادرم مورد آزار و اذیت قرار خواهم گرفت؟
متوجه شدم مادرم گریه می کند و او دستش را روی شانه من گذاشت و گفت که به خاطر طالبان نمی تواند درسش را ادامه دهد.
اما او به اقدس گفت که نباید «به طالبان یا محدودیت های شما اجازه دهید فیلمنامه زندگی شما را بنویسند».
پس از آن، آکداس تحصیلات خود را بصورت آنلاین، مخفیانه و با کمک ادامه داد مکتب آنلاین هرات.
“من هرگز از تحصیلم دست نکشیدم. هم آنلاین و هم در جستجوی راه دیگری برای ادامه.”
آکداسهمچنین سفری طولانی و اغلب پر هرج و مرج برای او بوده است. زمانی که او در ایالات متحده بورسیه تحصیلی دریافت کرد، نیاز به درخواست ویزا داشت، اما سفارت در افغانستان بسته شد.
او می گوید که پس از آن با پدرش با استفاده از ویزای پزشکی به پاکستان سفر کرد، زیرا به عنوان یک زن، اجازه خروج از کشور را نداشت.
آکداس قبلاً کلاس ها را شروع کرده است، اما می گوید که چیزهای دیگر اغلب در افغانستان فراموش می شوند.
بسیاری از مردم فکر می کنند که تنها مشکل در افغانستان تحصیل دختران است. مسائل دیگری مانند سلامت روان وجود دارد.
دختران در افغانستان هر روز افسردگی و اضطراب را تجربه می کنند و هیچ کمکی نمی شود.
دولت بریتانیا به بی‌بی‌سی نیوزبیت گفته است که ممنوعیت رفتن زنان به سالن‌ها و دانشگاه‌ها را به شدت محکوم می‌کند و از طالبان می‌خواهد که «این تصمیم‌ها را تغییر داده و از حقوق دختران افغان حمایت کنند».
Newsbeat برای اظهار نظر در مورد نگرانی از محرومیت زنان و دختران از تحصیل به طالبان مراجعه کرد، اما پاسخی دریافت نکرد.
به Newsbeat گوش دهید برای زندگی کردن در 12:45 و 17:45 در روزهای هفته – یا گوش دهید اینجا.