ماریان ژان باپتیست در فیلم جدید “هیجان انگیز” مایک لی شایسته اسکار است.

لی در درام جدید و خیره کننده خود با بازی ماریان ژان باپتیست، “مردم زنده، نفس می کشد، معیوب اما خوب” را به تصویر می کشد، “که مطمئنا یکی از بهترین اجراهای سال خواهد بود.”

زنی که در مرکز فیلم جدید و درخشان مایک لی قرار دارد، به ویژه برای خودش، رنج می کشد. پانسی با بازی ماریان ژان باپتیست در یک اجرای وحشیانه و روشن‌فکر، دائماً عصبانی است و سر همه فریاد می‌زند: از شوهر و پسر بزرگسالش گرفته تا کارمندان فروشگاه. Hard Truths طرح کمی دارد، اما مسیری دارد. در حالی که پانسی در ابتدا مانند یک هاریدان به نظر می رسد، او شروع به شکستن قلب خود با غم و اندوه، ترس از زندگی، احساس آزار و اذیت دنیا می کند. ژان باپتیست حتی نقشی بهتر از نقش دخترخوانده‌ای دارد که در جستجوی مادرش در رازها و دروغ‌های لی (1996) است، یک چرخش بی‌سروصدا قدرتمند که نامزدی اسکار را برای او به ارمغان آورد. در اینجا، او پویایی و درک را برای دشوارترین شخصیت‌ها به ارمغان می‌آورد که مطمئناً یکی از بهترین اجراهای سال خواهد بود.

پس از دو فیلم تاریخی دست کم گرفته شده است پیترلو (2018) و خیره کننده آقای ترنر (2014)، لی به محیطی معاصر باز می گردد و به سبک معمولی خود، ما را در زندگی مردم عادی غرق می کند. پانسی در خانه ای ساده و راحت با شوهرش کرتلی (دیوید وبر) که صاحب یک شرکت لوله کشی کوچک است و پسرشان موزس (تواین بارت) که به ندرت اتاقش را ترک می کند زندگی می کند. موسی به وضوح در برخورد با دنیا مشکلات عاطفی دارد، اما پانسی فکر می‌کند که یک تنبل است و بر سر او فریاد می‌زند: “آیا امید و رویا نداری؟” امیدها و رویاها به خوبی می‌توانست عنوان هر تعداد از فیلم‌های پیشین و ملایم‌تر لی باشد – به Happy Happily Ever After یا High Hopes فکر کنید. اما وفادار به عنوان خود، Hard Truths از طرف دیگر جان می گیرد و ما را در واقعیت وحشتناک Pansy غوطه ور می کند. او آنقدر افسرده است که بیشتر روز را می خوابد و به نظر می رسد هیپوکندریا باشد. عصبانیت او در فیلم فروکش نمی کند، اما به طور فزاینده ای می بینیم که این نشانه ای از ناراحتی عاطفی او است.

استراتژی لی برای آوردن ما به دنیای شخصیت هایش بدون پیش درآمد یا توضیح، و اجازه دادن به افشاگری ها و داستان های پس زمینه، به واقعی شدن فیلم هایش کمک می کند. به نظر می رسد که او توانایی جادویی دارد تا تماشای روزمره را هیجان انگیز کند و حتی با کرتلی و دستیارش که تلاش می کنند وان سنگین و پنجه ای را از پله ها پایین بیاورند، درام احساسی خلق می کند.

در یک اجرای طبیعی و تکان دهنده، میشل آستن نقش خواهر پانسی، شانتل، آرایشگری را بازی می کند که رابطه ای خنده دار و عاشقانه با دو دختر بالغ خود دارد. شانتل با صبر و حوصله سعی می کند به خواهرش کمک کند، او را تحت فشار قرار می دهد تا در سالگرد مرگش بر سر مزار مادرش بیاید و پس از آن از خانواده پانسی دعوت می کند تا به او در خانه اش بپیوندند. اما در خانه شانتل، پانسی در سکوت نشسته و حاضر به درآوردن کتش نیست. آستن غمگینی و درماندگی شانتل را در این موقعیت به طرز قابل توجهی منتقل می کند. او و دخترانش نیز زمینه را برای خانواده پانسی فراهم می کنند. یکی از دختران وانمود می کند که مشاجره در محل کار به خوبی پیش رفته است، زمانی که معلوم شد برعکس است، تلاش معمول برای حفظ چهره. اما پانسی، با امتناع از اعتراف به اینکه او و موسی به کمک نیاز دارند، واقعیت را به شیوه ای بسیار عمیق تر و مخرب تر انکار می کند. کرتلی یک حضور آرام در خانه است و به وضوح از وضعیت خود خسته شده است. وبر او را چشمگیر می کند، اما او تنها شخصیت اصلی است که کمی توسعه نیافته است.

لی شامل برخی جرقه های شوخ طبعی است، بنابراین خود فیلم مایوس کننده نیست. در مطب دکتر، پانسی از اینکه باید برای جایگزینی پزشک معمولی خود به پزشک دیگری مراجعه کند، عصبانی است و آنقدر بی ثبات است که دکتر می پرسد: “خوبی؟” پانسی پاسخ می دهد: “نه، من خوبم، من پیش دکتر هستم!” حق با اوست.

گاهی اوقات، ما می بینیم که پانسی از بی ثباتی عاطفی خود آگاه می شود، که آن را بیش از پیش تلخ می کند. او پس از پارس کردن به فروشنده بدون دلیل از مغازه مبلمان بیرون می‌رود، سپس در حالی که نفسش حبس می‌شود، سوار ماشینش می‌شود. ظاهر مضطرب صورت ژان باپتیست نشان می دهد که پانسی می داند که حالش خوب نیست. سر مزار مادرش به خواهرش اعتراف می کند: خیلی می ترسم. اما هیچ یک از افراد خوش نیت اطراف او نمی دانند چه باید بکنند.

اگرچه خانواده در A Hard Truth سیاه پوست هستند، لی هر ایده ای را که به عنوان یک مرد سفیدپوست ممکن است تمایلی به کندوکاو در زندگی درونی این شخصیت ها نداشته باشد را رد کرد. صحبت کردن با نمایشگاه غرور او توجه خود را به بسیاری از فیلم های خود جلب کرد، از جمله قطعات دوره ای که در مورد تجربیاتی که برای او غریبه هستند، صحبت می کنند. “این فقط در مورد مردم است. این به همه ما در جنبه های خوب و نه چندان خوب ما مربوط می شود.” او و بازیگرانش در فیلمی فوق‌العاده و سرشار از دل و شفقت، انسان‌های زنده، نفس‌گیر، معیوب اما خوب را به ما هدیه دادند.