جیمی بابیت در مورد اینکه چگونه کمدی لزبین او اما من یک تشویق کننده هستم به یک کلاسیک کالت تبدیل شد

در سال 1999، منتقدان از این رام کام غیرمحتمل در یک اردوگاه تبدیلی با بازی ناتاشا لیون متنفر بودند. اما از آن زمان به عنوان نوآورانه و سرگرم کننده شناخته شده است.

اولین بازی جسورانه تمام قد جیمی بابیت، اما من یک تشویق کننده هستم، یک کلاسیک کلاسیک مذهبی LGBTQ+ است. این کمدی رمانتیک طنز ۲۵ سال پیش در جشنواره فیلم تورنتو در سپتامبر ۱۹۹۹ به نمایش درآمد، و اگرچه در ابتدا توسط منتقدان مورد توجه قرار گرفت، اما از آن زمان به دلیل بازنمایی پیشگامانه لزبین ها، از آن زمان به خوبی مورد تحسین قرار گرفت. فیلم بابیت یک برچیدن صریح اما صمیمانه کلیشه های جنسیتی و عمل زشت و ناپسند تبدیل درمانی بود.

در واقع، با شوخ طبعی، استعداد و امتناع از انطباق با قرارداد، یک فیلم کلیدی در بیداری لزبین ها در هالیوود در دهه 1990 بود، زمانی که شخصیت های لزبین گردتر و دوست داشتنی تر ظاهر شدند. بابیت می‌گوید که او به دلیل تمایل به پر کردن یک خلاء، مفهوم فیلم را مطرح کرده است. او به بی‌بی‌سی می‌گوید: «من یک زن لزبین جوان در دهه بیستم بودم و حتی یک فیلم همجنس‌گرا را ندیده بودم که برایم شبیه یک فیلم باشد. می‌خواستم داستان یک زن لزبین را تعریف کنم که یک زن همجنس‌گرا را با استفاده از مهارت‌های تشویق زنانه‌اش برای این کار نجات می‌دهد.»

اما من یک تشویق کننده هستم، مگان بلومفیلد، شیکر پوم پوم نوجوان آمریکایی با بازی ناتاشا لیون 19 ساله را دنبال می کند، که وقتی والدین محافظه کارش او را به یک کمپ تبدیل درمانی ترمیمی به نام True Directions می فرستند، مبهوت می ماند. او با پوم پوم در دست می آید و به شوخی می گوید که او آخرین کسی است که می داند گیاه خواری و ستایش او برای ترانه سرا ملیسا اتریج همگی به لزبین بودن نهفته او اشاره دارد.

این فیلم که داستان معمولی دوران بلوغ شما را واژگون می‌کند، جایی که شخصیت‌های نوجوان سفری را برای کشف احساسی آغاز می‌کنند، مگان و همجنس‌گرایان همجنس‌گرای او را از طریق یک برنامه پنج مرحله‌ای ابرو برانگیز دنبال می‌کند تا احساساتشان را سرکوب کنند و بر «همجنس‌گرایی» خود «غلبه کنند». گرایش ها به نظر می رسد همه چیز بیهوده است، اما پس از اینکه مگان با گراهام لزبین سرکش (کلا دووال)، یک زن جوان وحشی که از روکش براق و شاد تشکیلات می بیند، تیم می شود.

در طول انتشار اما من یک تشویق کننده هستم، اگر دوست داشته باشد باشگاه مبارزه و ماتریس در باکس آفیس تسلط داشت و ازدواج همجنس گرایان هنوز در هیچ کجای ایالات متحده قانونی نشده بود، سینمای دگرباشان به طور پیوسته وارد جریان اصلی می شد. با این حال، I Am a Cheerleader با بسیاری از فیلم‌های LGBTQ+ آن زمان از یک جهت متفاوت بود: بی‌وقفه خنده‌دار بود.

بابیت در مورد تصمیم خود برای ساختن یک فیلم سبک دلپذیر درباره یک موضوع جدی توضیح می دهد: «در دهه نود، بسیاری از دوستان همجنس گرا من بر اثر ایدز می مردند. کمدی مهم بود چون اگر نمی خندی، گریه می کنی. فیلم‌های ترسناک دورهمی که از این همه‌گیری بیرون آمدند، اغلب کاملاً بیمارگونه بودند – به فیلم موجودات بهشتی پیتر جکسون در سال 1994، درباره دو دختر نوجوان که قاتل می‌شوند، و فیلم کیمبرلی پیرس در سال 1999، Boys Don't Cry قتل وحشیانه براندو تراجنسیتی فکر کنید. تین. سپس فیلم هیجان انگیز لانا و لیلی واچوفسکی در سال 1997 به نام Bound بود که لزبین هایی را در دنیای زیرزمینی نشان می داد که دائماً در معرض تهدید هستند.

در عوض، بابیت می خواست داستانی بسازد تا جامعه خود را پس از چنین غم و اندوهی در صفحه نمایش و خارج از آن بالا ببرد. اما عشوه گری آسان «من یک تشویق کننده هستم» ممکن است منجر به کارگردانی بازیگوشتر و پیروزمندانه تر در سینمای دگرباش شده باشد که شامل فیلم هایی مانند DEBS است که در سال 2004 در مورد رابطه بین یک جاسوس در حال آموزش و دشمنش است. ، و خیلی بیشتر. اخیرا Emma Seligman's Bottoms 2023، درباره یک باشگاه مبارزه در دبیرستان سافیک است. فضای اردوگاه فیلم خود را به بازتاب های آسیب زا می دهد، اما “اما من یک تشویق کننده هستم” بسیار شادی بخش است.

صحنه ای را در نظر بگیرید که در آن نوجوانان وظیفه شناسایی “ریشه” همجنس گرایی خود را دارند: تشخیص های خود از اتهامات وارد شدن به یک مدرسه شبانه روزی دخترانه گرفته تا اینکه مادرشان با شلوار ازدواج کرده است، که هر توضیحی مضحک تر از آن هاست. آخرین این فیلم زمانی خنده دارتر می شود که مشاوران اردوگاه مری با بازی کتی موریارتی و مایک “همجنس باز سابق” با بازی رو پل، ده سال قبل از مسابقه درگ روپاول، به ترتیب درس های تربیتی برای دختران و چوب بری برای پسران آموزش می دهند. که ناخواسته مملو از کنایه های جنسی هستند.

بابیت می گوید: “من همیشه یک کمدی می خواستم، اما شوک منزجر کننده جان واترز نبود. من یک داستان عاشقانه زیبا می خواستم که گزنده باشد.” اما I'm A Cheerleader نه تنها رفاقت بین نوجوانان را به عنوان یک گروه جشن می گیرد، که دامنه آنها منعکس کننده سایه های مختلف لزبینیسم است، بلکه بر توسعه داستان عشق بین مگان و گراهام تمرکز می کند – داستانی که با ناهنجاری انجام می شود، اما نه مهمتر از همه، ترس. در تاریکی، بابیت امید پیدا می کند. او می‌گوید که می‌خواست این طنز را به تصویر بکشد که اردوگاه‌های تبدیل‌درمانی «می‌توانند مجرای همجنس‌گرایان در شهرهای کوچک باشند تا یکدیگر را ملاقات کنند و عاشق شوند. من سعی کردم به یک وضعیت عمیقا آسیب دیده خوش بین باشم.”

این فقط نمایش روشن و گرم لزبین ها نیست که باعث می شود «اما من یک تشویق کننده هستم» در میان سینمای LGBTQ+ دهه نود برجسته شود، بلکه رد شدید درمان تبدیلی، تمرین تلاش برای تغییر گرایش جنسی یا هویت جنسی یک فرد است. گزارش سال 2022 پروژه ترور تخمین زده می شود که 508892 جوان LGBTQ+ در ایالات متحده در سال 2021 در معرض خطر تبدیل درمانی قرار داشتند. در حالی که فیلم‌های اخیری مانند «آموزش نادرست کامرون پست» و «پسر پاک شده» که هر دو در سال ۲۰۱۸ اکران شدند، تبدیل‌درمانی را با جدیت وحشتناکی می‌پذیرند و نتایج خشونت‌آمیز چنین شیوه‌هایی را به تصویر می‌کشند، دهه‌ها پیش، اما من یک تشویق‌کننده هستم، مرزها را کنار زد و با طنز به موضوع نزدیک شد. .

این فیلم به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه، در میان چیزهای دیگر، تبدیل‌درمانی می‌تواند مبتنی بر تقویت کلیشه‌های جنسیتی منسوخ شده باشد. بابیت توضیح می دهد که در True Directions، “آنها به شما می گویند که اگر رنگ صورتی و باربی را دوست دارید، مانند یک زن هستید، و اگر ظرف ها را بشویید و تمیز کنید و آشپزی کنید، مستقیم خواهید بود.” می خواستم نشان دهم که چقدر مصنوعی است.

این هنر در سراسر زیبایی‌شناسی اما من یک تشویق کننده هستم، با لباس‌های کمپ بالا و طراحی صحنه منعکس شده است. در True Directions، نوجوانان لباس‌های پلی‌استر، یونیفرم‌های جنسیتی به تن می‌کنند و تکنیکالر به سمت اتاق‌خواب‌های دختران می‌آید که دارای ملحفه‌های صورتی پلاستیکی زیبا و جذاب است. همانطور که بابیت می گوید، او می خواست این کمپ شبیه “خانه رویایی باربی” باشد زیرا بسیار پلاستیکی و جعلی است و ارگانیک نیست.

فیلم با آزمون نهایی نوجوانان قبل از فارغ التحصیلی به عنوان “دگرجنس گرا” به اوج خود می رسد: شبیه سازی رابطه جنسی دگرجنس گرا. کسانی که تا اینجا پیش می‌روند، لباس‌های شلواری تمام تن با برگ‌ها و گل‌هایی به سبک آدم و حوا در اندام تناسلی‌شان می‌پوشند. آنها با عضوی از جنس مخالف، باید در یک واقعیت دگرجنس‌گرایانه در کنار هم دراز بکشند و فشار را تمرین کنند.

در پایان، بابیت می‌گوید که جاه‌طلبی اصلی او در فیلم‌سازی – ساختن یک “بی سرنخ همجنس‌گرا” – دشوارتر از آن چیزی بود که او ابتدا فکر می‌کرد. «کارگزاران و مدیران گفتند [actors] بابیت منعکس می کند که در کمد بمانم، بنابراین برای من سخت بود که بازیگران را در فیلم شرکت کنم. – کلیا دووال عصبی بود و مدیرش عصبی بود. به هر حال [lots of the cast and crew] آنها همجنس گرا هستند، مدیر او همجنس گرا بود.

اما من همیشه یک کلاسیک کالت نبودم. اگرچه امروز رام به نظر می رسد، فیلم بابیت در ابتدا به دلیل صحنه هایی از رابطه جنسی دهانی و خودارضایی لزبین ها رتبه NC-17 را دریافت کرد – که سم باکس آفیس تجاری محسوب می شد، و او مجبور شد آنها را قطع کند تا او را به R تنزل دهد. “این احمقانه بود. [and] بابیت در مورد تغییرات ویرایش درخواستی می‌گوید: «من رتبه R را گرفتم، اما اکنون آن را می‌بینم و به معنای واقعی کلمه PG است.»

زمانی که فیلم به نمایش درآمد، بابیت با تمسخر منتقدان مواجه شد. او به یاد می آورد: «آنچه مرا شوکه کرد این بود که به ساندنس رفتم و نقدهای بدی دریافت کردم. Variety به آن نقد وحشتناکی داد و Entertainment Weekly به آن F. من هنوز آن را ندیده‌ام [another] رتبه F را در اینترتینمنت ویکلی دادم و من 50 ساله هستم! علاوه بر این، با بودجه یک میلیون دلاری، این فیلم به سختی در گیشه شکست خورد و در آخر هفته افتتاحیه تنها 60000 دلار به دست آورد.

اما در حالی که اکثر فیلم‌هایی با چنین استقبال اولیه‌ای بعداً برای همیشه در آرشیوهای سینمایی ناپدید می‌شوند، اما من یک تشویق‌کننده هستم به جایگاه کالت دست یافته و همچنان در صدر فهرست‌های پیشنهادی فیلم‌های LGBTQ+ قرار دارد. بابیت می‌گوید: «همیشه دختران جوان به من مراجعه می‌کردند، بنابراین می‌دانستم که روح مردم من را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

میراث این فیلم به فرهنگ پاپ نیز کشیده شده است. گروه کوئیر MUNA 2022 ابریشم ابریشمی این موزیک ویدئو ادای احترام به جلوه های بصری تشویق در فیلم و شات پایانی فیلم The Miseducation of But I'm a Cheerleader اثر کامرون پست است که در آن نوجوانان به پشت کامیون سوار می شوند تا به آینده ای روشن تر منتقل شوند. من همیشه وقتی آن را می بینم هیجان زده می شوم [But I’m A Cheerleader] بابیت می‌گوید که این پژواک وجود دارد. – مثل انعکاس هنر یکدیگر است.

فراتر از این نقل قول های خاص، اما من یک تشویق کننده هستم همچنان به شدت با کمدی خود انعکاسی، زیبایی شناسی اردو، و چشم انداز کاملاً خوش بینانه اش طنین انداز می کند. با خنده به دوران تاریک سینمای LGBTQ+، این فیلم اکنون به صدای یک نسل کاملا جدید دست یافته است. همانطور که بابیت می‌گوید، «الان کمتر شوکه می‌شوم که او هنوز با مردم صحبت می‌کند، زیرا زمانی که او را می‌ساختم با من صحبت می‌کرد. من فقط می دانستم که چیزی شبیه آن وجود ندارد.”