طالبان بالا بردن صدای زنان افغان را ممنوع کرده است

درس های روزانه انگلیسی شبانه نقطه برجسته روز اوست. سوار شدن بر اتوبوس به کابل برای یک دوره خصوصی با دوستانش، گپ زدن و خندیدن با آنها، یادگیری چیزهای جدید برای یک ساعت در هر روز، خلأ کوتاهی است که از زمان تسلط طالبان بر افغانستان، زندگی او را فرا گرفته است.

در کشوری دیگر، شعبانا * سال آینده از دبیرستان فارغ التحصیل می شود و رویای خود را برای گرفتن مدرک بازرگانی دنبال می کند. در افغانستان، او و همه دختران نوجوان به مدت سه سال از تحصیل رسمی محروم شدند.

حالا حتی شادی‌های کوچکی که زندگی را قابل تحمل می‌کرد، بعد از اعلام قانون جدیدی که وقتی زن از خانه بیرون است، حتی صدایش هم نباید شنیده شود، غرق در ترس است.

«وقتی بیرون آمدیم، ترسیدیم. وقتی با اتوبوس سفر می کنیم، می ترسیم. ما جرات نداریم نقاب هایمان را برداریم. ما حتی از صحبت کردن با یکدیگر اجتناب می کنیم و فکر می کنیم که اگر یکی از طالبان صدای ما را بشنود، ممکن است متوقف شود و از ما سؤال کند.

بی‌بی‌سی در افغانستان حضور داشت و به زنان و دختران این کشور و همچنین مقامات طالبان که به قانون جدید که توسط هیبت الله آخوندزاده، رهبر عالی طالبان معرفی شده بود، واکنش نشان می‌دادند، اجازه دسترسی نادر را می‌داد.

این قانون به وزارت امر به معروف و نهی از منکر – پلیس اخلاقی طالبان – اختیارات گسترده ای می دهد تا قوانین رفتاری سختگیرانه را برای شهروندان افغان اعمال کند.

برای زنانی که آزادی هایشان ذره ذره با احکام بی رحمانه تضعیف شده است، این ضربه دیگری وارد می کند.

“اگر نمی توانیم صحبت کنیم، چرا اصلا زندگی می کنیم؟ شبانه می‌گوید ما مانند اجساد در حال حرکت هستیم.

«وقتی از قانون جدید مطلع شدم، تصمیم گرفتم دیگر به دوره ها نروم. چون اگر بیرون بروم، حرف می زنم و ممکن است اتفاق بدی بیفتد. شاید نتوانم با خیال راحت به خانه برگردم. اما بعد مادرم مرا تشویق کرد که ادامه دهم.”

در سه سالی که طالبان به قدرت رسیدند، مشخص شد که حتی اگر احکام به طور دقیق اجرا نشود، مردم از ترس شروع به خودتنظیمی می کنند. تعداد کمی از زنان هنوز در خیابان های شهرهایی مانند کابل دیده می شوند، اما اکنون تقریباً همه آنها از سر تا پا لباس های مشکی گشاد یا برقع های آبی تیره پوشیده اند و بیشتر صورت های خود را می پوشانند و فقط چشمانشان نمایان می شود. اثر این فرمان، اعلام کرد در سال گذشته .

“هر لحظه احساس می کنید در زندان هستید. فعال ناوشین گفت اینجا حتی نفس کشیدن هم سخت شده است.

تا سال گذشته که محدودیت‌های جدید اعلام شد، او در میان گروه‌های کوچکی از زنان بود که در خیابان‌های کابل و دیگر شهرها راهپیمایی کردند و خواستار حقوق خود شدند.

این تظاهرات بارها توسط نیروهای طالبان وحشیانه سرکوب شد تا اینکه به طور کامل متوقف شد.

ناوشن سال گذشته بازداشت شد. “طالبان مرا به داخل موتر کشاندند و گفتند چرا علیه ما عمل می کنی؟” این یک نظام اسلامی است.» آنها مرا به مکانی تاریک و ترسناک بردند و مرا در آنجا نگه داشتند و از کلمات وحشتناک علیه من استفاده کردند. من هم کتک خوردم.» او به گریه افتاد.

او می‌افزاید: «وقتی از پشت میله‌های زندان آزاد شدیم، دیگر آدم‌های قبلی نبودیم، بنابراین دست از اعتراض برداشتیم.» من دیگر نمی خواهم تحقیر شوم چون یک زن هستم. مردن بهتر از اینگونه زندگی کردن است.”

اکنون، زنان افغان با انتشار ویدئوهایی در فضای مجازی در حال خواندن سرودهای آزادی با صورت های پوشیده، مخالفت خود را نشان می دهند. «بیا یک صدا شویم، با هم راه برویم، دست در دست هم بگیریم و خود را از این ظلم رها کنیم»، این ترانه‌ها است.

معاون سخنگوی دولت طالبان، حمدالله فطرت، که نمی‌خواست با این زن عکس گرفته شود یا مستقیماً روبروی من بنشیند، فرمان جدید را همراه با پاورقی‌های فراوان – ارجاع به متون مذهبی – توجیه کرد.

قانون مصوب مقام معظم رهبری مطابق موازین شرعی است. هر عالم دینی می تواند مراجع او را بررسی کند.”

شیرین معلم مخالف است.

این تفسیر خودشان از شریعت است. اسلام به مرد و زن این حق را داده است که انتخاب کنند که آیا می خواهند یاد بگیرند و پیشرفت کنند.

«اگر می گویند صدای زنان نباید شنیده شود، بیایید به تاریخ برگردیم. زنان زیادی در تاریخ اسلام وجود دارند که سخن گفته اند.

شیرین بخشی از شبکه ای از زنان افغان است که مدارس مخفی را اداره می کنند و بی سر و صدا علیه محدودیت ها شورش می کنند. قانون جدید که قبلاً در معرض خطر زیادی بود و اغلب مجبور بود مدرسه را به دلایل ایمنی تغییر مکان دهد، ترس او را تشدید کرد.

خطر تشخیص آنقدر زیاد است که او نمی تواند در خانه با ما صحبت کند و در عوض یک مکان محتاطانه را انتخاب کند.

“هر روز صبح از خواب بیدار می شوم و از خدا برای یک روز امن می خواهم. وقتی قانون جدید آمد، همه قوانین آن را برای دانشجویان توضیح دادم و به آنها گفتم که کار سخت تر خواهد شد. اما من آنقدر از همه اینها خسته شده ام که گاهی اوقات دلم می خواهد فقط فریاد بزنم.” آنها زنان را به عنوان مردم نمی بینند، بلکه آنها را به عنوان ابزار، تنها جایی در خانه می بینند.

کارینا، یک روانشناس که به شبکه ای از مدارس مخفی مشاوره می دهد قبلاً به ما گفته بود که زنان افغان از “همه گیری افکار خودکشی” رنج می برند. به دلیل محدودیت هایی که علیه آنها وجود دارد.

او گفت که پس از اعلام قانون جدید، تماس‌ها برای کمک افزایش یافته است. “دوستم به من پیام داد که این آخرین پیام اوست. به فکر پایان دادن به زندگی خود بود. آنها احساس می کنند که همه امیدها از بین رفته است و دیگر هیچ فایده ای برای زندگی کردن ندارد.” و مشاوره دادن به آنها سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.»

من از حمدالله فطرت در مورد مسئولیت دولت طالبان در قبال زنان و دخترانی که در کشورشان افسرده می شوند و به دلیل محرومیت از تحصیل دست به خودکشی می زنند، پرسیدم.

«تحصیل خواهران ما موضوع مهمی است. ما در تلاش هستیم تا این مشکل را که خواسته بسیاری از خواهرانمان است، حل کنیم.

اما آیا واقعاً بعد از سه سال انتظار دارند که مردم آنها را باور کنند؟

ما منتظر تصمیم مدیریت خود هستیم. وقتی این کار انجام شود، به همه ما در مورد آن گفته می شود.»

از دیدارهای قبلی با مقامات طالبان، مدتی است که آشکار شده است که در دولت طالبان بر سر موضوع آموزش زنان دودستگی وجود دارد و برخی خواهان احیای آن هستند. اما رهبری مستقر در قندهار ثابت قدم ماند و هیچ گسست عمومی از دستورات رهبری صورت نگرفت.

ما شواهدی دال بر اختلاف نظر دیده ایم. نه چندان دور از کابل، به طور غیرمنتظره ای به دوره های آموزشی قابلگی که به طور منظم توسط وزارت صحت طالبان برگزار می شد، دسترسی پیدا کردیم. وقتی بازدید کردیم پیاده روی بود و از آنجایی که بازدید ما آخرین لحظه بود، می دانیم که برای دیدن ما نمایش داده نشده بود.

بیش از دوازده زن زیر 20 سال در دوره هایی که توسط یک پزشک ارشد رهبری می شد شرکت کردند. این دوره ترکیبی از تئوری و عمل است.

دانش‌آموزان نمی‌توانستند روان صحبت کنند، اما بسیاری از آنها ابراز خوشحالی می‌کنند که می‌توانند کار را انجام دهند.

“خانواده من به من بسیار افتخار می کنند. من فرزندانم را در خانه گذاشتم تا به اینجا بیایند، اما آنها می دانند که من به کشور خدمت می کنم. این به من انرژی مثبت زیادی می دهد.”

بسیاری امتیاز خود را به رسمیت شناخته اند، در حالی که برخی ابراز نگرانی کرده اند که حتی این ممکن است در نهایت پایان یابد. وزارت صحت طالبان به پرسش‌ها در مورد اینکه اگر دختران فراتر از صنف ششم آموزش رسمی دریافت نکنند، چگونه دانش‌آموزان را برای گذراندن این دوره در آینده بیابد، پاسخی نداد.

بهداشت عمومی، امنیت، هنر و صنایع دستی از معدود بخش هایی هستند که زنان می توانند در برخی از مناطق کشور به کار خود ادامه دهند. اما این یک حکم رسمی نیست که به آنها اجازه دهد. این کار از طریق تفاهم ضمنی بین مقامات طالبان، سازمان های غیر دولتی و سایر ذینفعان انجام می شود.

قانون جدید حتی این سیستم غیررسمی را نیز در برابر نظارت پلیس اخلاقی طالبان آسیب پذیر می کند.

منابع آژانس کمک رسانی به ما گفتند که در تلاشند تا بفهمند قانون چگونه باید تفسیر شود، اما آنها معتقدند که این کار عملیات را پیچیده می کند.

این قانون کمتر از دو ماه پس از شرکت طالبان در گفتگوهای سازمان ملل در مورد تعامل با افغانستان برای اولین بار اعلام شد، نشستی که جامعه مدنی افغانستان و فعالان حقوق زنان به درخواست طالبان از شرکت در آن منع شدند.

این امر بسیاری از جامعه بین المللی را به این پرسش واداشته است که آیا باید با شرایط طالبان برای این نشست موافقت می شد و آینده تعامل با آنها چگونه خواهد بود.

در واکنش به قانون جدید، اتحادیه اروپا بیانیه ای تند صادر کرد که در آن محدودیت ها را به عنوان “سوءاستفاده های سیستماتیک و سیستماتیک… که می تواند به آزار و اذیت جنسیتی تبدیل شود، که جنایت علیه بشریت است” توصیف کرد. این فرمان همچنین می گوید که این فرمان “یک مانع خودسرانه دیگر برای عادی سازی روابط و به رسمیت شناختن توسط جامعه بین المللی” ایجاد می کند.

«ارزش های مندرج در قانون در جامعه افغانستان پذیرفته شده است. هیچ مشکلی وجود ندارد. حمدالله فطرت، معاون سخنگوی طالبان گفت: ما از جامعه بین‌المللی به‌ویژه سازمان ملل و سایرین می‌خواهیم که به قوانین اسلامی، سنت‌ها و ارزش‌های جوامع مسلمان احترام بگذارند.

کمتر از دو هفته پیش، وزارت معاونت و فضیلت طالبان اعلام کرد که به دلیل انتقاد از قانون، دیگر با نمایندگی سازمان ملل در افغانستان همکاری نخواهد کرد.

این نشان می دهد که رابطه ای که فقط دو ماه پیش به نظر می رسید در حال پیشرفت است، اکنون به نظر می رسد که به یک مانع بزرگ برخورد کرده است.

من معتقدم که در مورد کمک، جهان باید به کمک به افغانستان ادامه دهد. اما در مورد صحبت با طالبان باید یک قانون وجود داشته باشد که زنان در هر بحثی حضور داشته باشند. و اگر این اتفاق نیفتد، آنها [the international community] شما باید صحبت کردن با آنها را متوقف کنید.” روانشناس کارینا گفت.

جهان باید به آنچه بر سر زنان افغان می‌گذرد اهمیت دهد، زیرا اگر اینطور نباشد، این ذهنیت می‌تواند به راحتی به آنها و خانه‌هایشان سرایت کند.»

* نام تمامی زنانی که برای این قطعه مصاحبه شده اند برای حفظ امنیت آنها تغییر کرده است

گزارش اضافی توسط ایموژن اندرسون و سانجی گانگولی

این مقاله در ابتدا در 10 سپتامبر منتشر شد و به دنبال یک خطای فنی بازنشر شده است.