داخل مهمانسرا که همه بی خانمان هستند

در طبقه اول مهمانخانه Willow Lodge، حبیبه و برادرش حمیف در اتاق خواب تنگی که با مادرشان مشترک هستند، می پرند. آنها تا جایی که می توانند از چمدان های روی هم، دو تخت، یک میز کوچک و یک یخچال دوری می کنند، اما به سختی جایی برای حرکت دارند.

حبیبه پنج ساله می گوید: ما به فضای بیشتری نیاز داریم. این اتاق دو نفره کوچک در شرق لندن به مدت هفت ماه خانه خانواده بود و حبیبه به اندازه کافی غذا خورده بود.

ما به یک فضای خوب و بزرگ برای من و برادرم نیاز داریم [to play]و هیچ کاناپه ای مانند خانه قدیمی وجود ندارد [had]”

مادرش به جامان می‌گوید: «هر وقت با اسباب‌بازی‌هایش بازی می‌کند، وقتی غذا آماده شد، باید آنها را برگرداند، زیرا ما میز ناهارخوری نداریم. روی زمین نزدیک توالت می نشینیم و غذایمان را می خوریم.'

اگرچه این اتاق به عنوان مسکن موقت توصیف می شود، خانواده نمی دانند چه مدت در آنجا خواهند بود. این بلاتکلیفی به این معناست که حبیبه همچنان در همان مدرسه درس می خواند، با وجود اینکه اکنون دو اتوبوس و یک ساعت فاصله دارد.

مانند بسیاری دیگر که در این محله زندگی می کنند، خانواده قربانی یک تخلیه «بدون تقصیر» از بخش 21 بودند، جایی که صاحبخانه می تواند بدون ذکر دلیل از شخصی بخواهد در کوتاه ترین زمان از خانه خود خارج شود. موسسات خیریه این اقدام را عامل اصلی بی خانمانی توصیف کرده اند، زیرا مستاجران اغلب متوجه می شوند که دیگر نمی توانند اجاره بهای خصوصی را با نرخ فعلی بازار بپردازند.

علیرغم وعده دولت قبلی مبنی بر ممنوعیت اخراج بدون تقصیر در ماه آوریل تا ژوئن نسبت به سال قبل 30 درصد افزایش یافت.

این هفته دولت جدید کارگر قول داده است که در نهایت از طریق منشور حقوق مستاجران به این عمل پایان دهد.

بنا به گفته دولت، از تابستان آینده، صاحبخانه ها باید قبل از تخلیه به چنین خانواده هایی اخطار طولانی تری بدهند و دلیل موجهی مانند تمایل به نقل مکان خود را ارائه کنند.

اما برای منطقه ردبریج لندن، که هزینه خانواده های ویلو لاج را می پردازد، وضعیت فعلی فلج کننده است.

این تصویر برای بسیاری از مقامات محلی دیگر نیز مشابه است، که بخش عظیمی از بودجه خود را صرف تهیه اسکان موقت می کنند.

در اتاق بعدی، رومل پیترز و دو پسرش. آنها 15 ماه است که اینجا هستند. آنها همچنین پس از اخراج بدون تقصیر بی خانمان ماندند. خانواده به دنبال آپارتمان دیگری بوده اند، اما رومل می گوید که یک ملک خصوصی دو خوابه 1600 پوند در ماه هزینه دارد که به گفته او مقرون به صرفه نیست.

دو پسر هفت و هشت ساله با رومل در یک تخت یک نفره کنارشان یک تخت دو نفره مشترک دارند. این زن 37 ساله می‌گوید: «ما می‌خوریم، می‌خوابیم، بازی می‌کنیم، می‌شویم، می‌شویم، مسواک می‌زنیم، همه در این اتاق. اما شاید برای مدت طولانی نه.

شورای ردبریج از خانواده می خواهد که به محل اقامت موقت دیگری در سه ساعت دورتر در وست برومویچ، در وست میدلندز نقل مکان کنند. او امتناع کرد.

او توضیح می دهد: “من از ردبریج هستم، تمام خانواده ام اینجا هستند.”

“هر چیزی که من می دانم، همه چیزهایی که فرزندانم می دانند، در ردبریج است. اگر سه ساعت حرکت کنیم چیزی برایمان باقی نمی ماند. ما نه پشتیبانی داریم، نه دوستی نداریم، نه کسی که به طور مرتب با او تماس بگیریم.”

شورا استدلال می کند که امتناع او از نقل مکان به این معنی است که او عمداً خود را بی خانمان کرده است و بنابراین دیگر وظیفه ای برای حمایت از خانواده خود ندارد. آنها باید سه روز دیگر Willow Lodge را ترک کنند.

شورای ردبریج به بی‌بی‌سی گفت که از او برای یافتن مکان‌های کار و مدرسه، همراه با پیشنهاد مسکن جایگزین در میدلندز، حمایت کرده است.

در حالی که Willow Lodge حداقل به شبکه پشتیبانی رومل نزدیک است، ساکنان می گویند که آنها با مشکلات متعددی از جمله سوسک در کمدها و هجوم ساس ها و موش ها در ماه های اخیر روبرو شده اند.

تو آشپزخونه دو تا اجاق چهار شعله هست ولی میگن فقط یکیش کار میکنه و در مایکروفر شکسته.

با وجود مشکلات، اغلب صف هایی برای استفاده از امکانات وجود دارد – حداقل 20 نفر در اینجا زندگی می کنند، از جمله 12 کودک. با این حال، آنها نمی توانند بعد از ساعت 10 شب از آشپزخانه استفاده کنند، در حالی که می گویند تنها ماشین لباسشویی بعد از ساعت 17 کار نمی کند.

ساکنان می گویند که صاحبخانه برای هر اتاق، بسته به اندازه آن، ماهیانه بین 400 تا 800 پوند دریافت می کند.

سخنگوی شورای ردبریج به بی‌بی‌سی گفت که انتظار دارد همه صاحبخانه‌ها مسکنی با استاندارد قابل قبولی ارائه دهند، در این صورت فوراً محل را بازرسی کرده و با مستاجرین در مورد نگرانی‌هایشان صحبت خواهد کرد.

وی افزود که انتظار دارد مالک با شورا همکاری کند تا هر گونه تعمیرات لازم را به صورت فوری انجام دهد.

بی‌بی‌سی سعی کرد از طریق شورا برای اظهار نظر با صاحبخانه تماس بگیرد اما پاسخی دریافت نکرد.

همراه با افزایش نرخ اخراج بدون تقصیر و افزایش اجاره بها، هزینه های زندگی و مهاجرت طوفانی را برای سیستم مسکن موقت ایجاد کرده است.

شوراها در انگلیس بیش از 1 میلیارد پوند را برای اسکان موقت در 2023-24 هزینه خواهند کردنسبت به سال گذشته بیش از 50 درصد افزایش داشته است. 117450 خانوار در مسکن کوتاه مدت هزینه کردند که شامل بیش از 150000 کودک می شود.

شورای ردبریج می گوید که سال گذشته 52 میلیون پوند برای اسکان موقت هزینه کرده است، رقمی که آن را “تعجب کننده” و “به سادگی ناکافی” توصیف می کند.

این شورا گفت: «واقعیت تلخ این است که ما دیگر نمی‌توانیم مردم را در اسکان موقت نگه داریم، زیرا بازار اجاره خصوصی در لندن بسیار زیاد است.

سه روز بعد، روز اخراج رومل پیترز فرا رسید. اما ابتدا باید پسرانش را به مدرسه ببرد – او تصمیم گرفت به آنها نگوید که ممکن است به اینجا برنگردند.

“نمی خواستم دردسر ایجاد کنم. آنها به معنای واقعی کلمه به تازگی مدرسه را شروع کرده اند، بنابراین من می خواهم آنها بر روی استقرار تمرکز کنند.” با این حال، سطح استرس خود او “خارج شده است.” من نخوابیدم.”

با بازگشت رومل به مهمانخانه، ساکنان دیگر ظاهر می شوند. آنها به دلایل مختلف به اینجا رسیدند.

یک زن، 65 ساله، می گوید که سه سال است در Willow Lodge زندگی می کند، در حالی که ساکنان دو اتاق دیگر توسط وزارت کشور معرفی شده اند.

دو خانواده، یک مرد سودانی با دو فرزند و یک زن پاکستانی با یک پسر 10 ساله، اخیرا پس از پذیرفته شدن درخواست پناهندگی آنها، حق اقامت در بریتانیا را دریافت کردند.

ساینا، اهل اسلام آباد، می گوید از اینکه کشور از آنها استقبال کرد، سپاسگزار است. او هیچ‌کس را در بریتانیا نمی‌شناسد و در حالی که پسرش به دریافت مشاوره سلامت روان ادامه می‌دهد، به هر جایی که بتواند «زندگی خود را شروع کند» نقل مکان می‌کند.

ساعاتی قبل از ترک، رومل پیترز از شورای ردبریج تماس گرفت. آنها تغییر عمده ای داشته اند و امیدوارند بتوانند به او کمک کنند تا ظرف چند روز یک ملک دائمی دو خوابه در این منطقه پیدا کند.

“من احساس آرامش می کنم. این ناامید کننده است که مدت زیادی طول کشیده است تا حمایت دریافت کنم، اما من مشتاقانه منتظر آینده هستم.

اما پس از یک هفته، رومل و پسرانش بی خانمان می مانند و مجبور می شوند با اعضای خانواده روی مبل سوار شوند. شورا پرداخت هزینه اقامت آنها در Willow Lodge را متوقف کرده است – و پیشنهاد او برای کمک به یافتن خانه جدید تاکنون بی نتیجه مانده است. بلاتکلیفی بی خانمانی ادامه دارد و مانند هزاران خانواده دیگر در سراسر انگلستان، همه چیز با یک اخراج بدون تقصیر آغاز شد.