داخل خانه روستایی انگلیسی که پس از وحشت جنگ پناهگاه لی میلر بود

پس از وحشت‌های جنگی که شاهد آن بود، عکاس – که اکنون موضوع فیلم زندگینامه‌ای لی با بازی کیت وینسلت است – در فارلی، خانه‌ای پر از هنر در شرق ساسکس ساکن شد. پسرش آنتونی پنروز به بی بی سی گفت: “فارلی به او فشار داد تا خوب شود.”

چیزی در مورد ویژگی های دندانه دار صورت خندان که روی کاشی بالای اجاق آشپزخانه نقاشی شده است آشنا به نظر می رسد. سپس راهنمای من تأیید می کند: کاشی یک پیکاسو است. این اثر هنری تاریخی پوشیده از چربی در مزرعه فارلی در شرق ساسکس درباره سبکسری، مهمان نوازی و دوستی معروف است. همه آنها به زندگی لی میلر، مدل Vogue که به عکاسی نظامی تبدیل شده، و همسرش، هنرمند سوررئالیست رولاند پنروز، در اینجا مربوط می شود. اما داستان عمیق تری وجود دارد.

میلر که از اختلال استرس پس از سانحه رنج می برد و به طور فزاینده ای به الکل وابسته بود، پس از گزارش از خط مقدم و اردوگاه های مرگ جنگ جهانی دوم، به آرامی در آنجا بهبود یافت. این تجربه در کیت وینسلت منعکس شده است لییک فیلم زندگینامه ای که به تازگی منتشر شده است که این ستاره نیز تهیه کننده آن بوده است.

آنتونی پنروز از فارلی، که والدینش در سال 1949 خریدند، توضیح می‌دهد: «از ابتدا خیلی سخت بود. – شش تا هشت سال اول گرمایش نبود. آب از چاه بود و به خاطر آهن شبیه سوپ گوجه بود.»

میلر شروع به بازسازی ساختمان‌های ترسناک قرن هجدهم کرد و جیره‌های غذایی دوستان پس از جنگ را با غذاهایی که در مزرعه‌ای در مادلز گرین در نزدیکی چیدیندلی رشد کرده و بزرگ شده بود، تکمیل کرد. او بعداً به یک سرآشپز لذیذ تبدیل شد و از دوستان معروف (مانند میرو که در کتاب مهمان تصویر شده است) در خانه ای که با هنر تزئین شده بود میزبانی کرد.

این آخرین تجدید نظر او در مورد یک زندگی چند وجهی بود. به هر حال، آنتونی، که در حال حاضر مشغول به کار است خانه و گالری فارلی به عنوان موزه و آرشیو، با عنوان زندگینامه مادرش زندگی لی میلر. فیلم لی تا حدی بر اساس کتاب او ساخته شده است.

لی میلر که در Poughkeepsie، ایالات متحده آمریکا به دنیا آمد، زمانی که خود Condé Nast او را از سر راه یک ماشین بیرون کشید، به عنوان یک مدل در خیابان های نیویورک «کشف» شد. او اغلب به ظاهر شدن ادامه داد در ووگ.

بر روی دیوار اتاق نشیمن در Farleys یک آگهی پایان کار کوتکس مربوط به لوله کشی دهه 1920 است که از تصویر میلر استفاده می کند. خانه های مد شوکه شده دیگر نمی خواستند او مدل لباس هایشان را بسازد، اما لی غیر متعارف از رسوایی فرضی خندید و بلافاصله پشت دوربین رفت. او با جسارتی معمولی به عنوان یک شاگرد اعلام نشده وارد استودیوی من ری در پاریس شد. آن دو (که بعداً عاشق شدند) به توسعه تکنیک های خورشیدی در اتاق تاریک ادامه دادند.

لی ابتدا یک استودیوی پرتره داشت، سپس شروع به عکاسی از مد و موضوعات دیگر کرد، با چشمانی تیزبین برای کنار هم قرار دادن سورئال. ازدواج کوتاه او را به مصر آورد. سپس، با شعله ور شدن جنگ در اروپا، او در مطبوعات ارتش ایالات متحده تأیید اعتبار شد، که او را به یکی از معدود خبرنگاران زن تبدیل کرد. او ووگ را متقاعد کرد که سرمقاله خود را تغییر دهد و گزارش های دست اول را منتشر کند.

راهنمای Farleys ما بند برنجی را به ما نشان می‌دهد که میلر برای محافظت از آن استفاده می‌کرد – عکاس با تمسخر گفت: «برنز برای لباس‌های روزانه، نقره برای عصر». در این مطالعه که با کتاب‌های آشپزی پوشانده شده بود، دوربین‌های دوچشمی آلمانی و عکسی روی دیوار از حمام کردن تحقیرآمیز او در آپارتمان هیتلر در مونیخ وجود دارد، چکمه‌هایش فرش را با خاک از داخائوی تازه آزاد شده کثیف کرده است.

چنین غنائمی در طول زندگی او به نمایش گذاشته نشد. تجربیات دوران جنگ میلر به قدری دفن شد که آنتونی که در سال 1947 به دنیا آمده بود، تنها زمانی متوجه آنها شد که همسرش پس از مرگ مادرش عکس ها و ارسال های تکان دهنده ای را در اتاق زیر شیروانی فارلی کشف کرد.

میلر در اروپا معطل ماند و چند ماه پس از آزادی پیش از پیوستن به رولند در لندن گزارش می‌داد. پس از تولد آنتونی، او به چالش جدید فارلی رفت، جایی که آشپزخانه تکیه گاه اصلی او شد.

آنتونی به بی‌بی‌سی می‌گوید پتسی موری، خانه‌دار این زوج (که بعداً مرتب کاشی‌های پیکاسو را می‌شوید)، «بی‌پایان کار خر انجام می‌دهد». در همان زمان، لی یک «شخصیت درخشان» بود که آخر هفته‌ها از لندن پایین می‌آمد و ترتیبی می‌داد که باغبان بسته‌های سبزیجات بیاورد.

آنتونی توضیح می دهد: “مواد غذایی تا سال 1954 ادامه داشت، بنابراین من پنج سال اول را در فارلی به پخت و پز و بردن انبوهی از مواد به لندن گذراندم تا به دوستان بدهم.” «برای پدر و مادرم داشتن سبزیجات بسیار مهم بود. آنها خوک را برمی‌گرداندند و خوک را برش می‌دادند… و بعد شیر بود و سعی می‌کردند کره و پنیر و غیره درست کنند. برای لی، توجه واقعی بود. او از تمام مهارت ها و نبوغ خود برای تغذیه مردم استفاده می کرد.

اکنون او آن راند را درک می کند. او شاهد وحشتناک ترین صحنه های گرسنگی دسته جمعی بود که می توانید تصور کنید. او در آزادسازی چهار اردوگاه کار اجباری بود که در آن مردم بیشتر شبیه اسکلت بودند تا مردم، و فکر می‌کنم این واقعاً او را تحت تأثیر قرار داد. او بسیار نگران رفاه مردم به طور کلی، اما تغذیه مردم به طور خاص بود.”

بعداً، در زمان‌های آرام‌تر، لی دوره پیشرفته Cordon Bleu را گذراند و به خلق غذاهای پیچیده و سورئال روی آورد. کارنامه او که همیشه تحریک‌کننده بود، شامل «سینه‌های گل کلم» بود که با مایونز صورتی رنگ شده بود.

انبوهی از ادویه های نیمه استفاده شده که برای اکثر آشپزخانه های اواسط قرن بریتانیا ناآشنا بود، هنوز در قفسه های او قرار دارد. نقاشی جوهر پیکاسو که از یک گاو نر در مزرعه الهام گرفته شده است، بالای میزی آویزان است که زمانی هنرمند و سایر دوستانش برای خود برش های سالم سبزیجات درست می کردند.

در واقع، پس از یک عکس مد در یک دهکده محلی، آخرین عکسبرداری ووگ لی به صورت طنز با عنوان مهمانان کار نامگذاری شد. این فیلم که در فارلی در سال 1953 خلق شد، کاریکاتوریست نیویورکر، سائول استاینبرگ را نشان می‌دهد که با شلنگ کشتی می‌گیرد، آلفرد بار، کارگردان MoMA که به خوک غذا می‌دهد، و هنری مور مجسمه‌اش را که زمانی در میان آثار هنری متعدد باغ قرار داشت، تنظیم می‌کند.

وقت غذا خوردن میهمانان در اتاق ناهارخوری با دیوارهای زرد زیر نقاشی های رولاند و معاصران سوررئالیستش جمع شدند. بارزترین ویژگی آن، شومینه بزرگ رولند است که با یک نقاشی دیواری خیالی الهام گرفته شده از شخصیت گچی ساوث داونز، مرد قدبلند ویلمینگتون همسایه پوشیده شده است.

گاهی اوقات میز را با زیورآلات کینگ کنگ با روکش نقره می چیدند که جایگزین قطعات مرکزی استادانه در خانه های باشکوه می شد. این یک جزئیات سرگرم کننده است که آنتونی می گوید بازدیدکنندگان باید در خانه مراقب آن باشند.

فارلیز مطمئناً التقاطی است. در میان بسیاری از اشیاء به نمایش گذاشته شده در راهرو آبی روشن، مجسمه های سفالی از تنریف، کنده کاری های نمادین از هبریدهای جدید اسکاتلند، یک موش مومیایی شده (که در زیر تخته های زمین یافت می شود)، یک تبلیغ برای ماهی کاد نمکی و یک پوست گورکن هستند.

فقدان اثربخشی و سلسله مراتب وجود دارد. روی یک کمد در اتاق ناهارخوری، بشقاب های پیکاسو نقاشی شده با دست در کنار آشغال های شیک قرار گرفته است که توجه این زوج را به خود جلب کرد. کل مکان گرما و طنز را ارائه می دهد

پس آیا میلر اینجا آرامش پیدا کرده است؟ پسرش می‌گوید: «فکر نمی‌کنم حضور در فارلی خاصیت جادویی داشته باشد. “فکر می‌کنم این به لی فرصت و انگیزه داد… اگر بخواهید، این حرکت را به خود معالجه کرد، زیرا او این مکان را دوست داشت، این همان چیزی بود که او به عنوان یک انبار بزرگ در یک خانه توصیف می‌کرد، و او می‌خواست این کار را انجام دهد. راحت باشد، و او دوست داشت از مهمانان پذیرایی کند.

او می افزاید: «این یک نوع چالش برای او بود. او از لحاظ عملی بسیار انعطاف پذیر بود، بسیار مدبر… این برای او درمانی بود. شفابخش نبود به این معنا که زیر درخت سیب نشسته بود و به طبیعت فکر می کرد.

تمایل وینسلت به ایفای نقش شخصیت‌های «جسور» و طبیعت «زمین‌دار» باعث شد تا آنتونی مدت‌ها قبل از برنامه‌ریزی فیلم، او را مادرش بداند. پس از شرکت، این بازیگر آنقدر متعهد به روایت داستان لی شد که سال ها به جمع آوری سرمایه کمک کرد. اگرچه فیلمبرداری در لوکیشن محدود به نماهای تنظیمی بود، اما بازیگر طبیعتاً زمان خود را صرف کاوش در فارلی ها و آرشیو آن کرد. او مانند سازندگان مشهور قبل از او بود عکس گرفته است برای Vogue در میز آشپزخانه و در باغ.

پاییز آینده، تیت بریتانیا لندن بزرگترین نمایشگاه این کشور را به نمایش خواهد گذاشت گذشته نگر آثار عکاس تا به امروز آنتونی امیدوار است که این و فیلم زندگی‌نامه‌ای که اخیراً منتشر شده است به او و دخترش، امی بوخاسان، کمک کند تا به تلاش خود برای شناخت بیشتر زندگی و استعداد خارق‌العاده لی ادامه دهند.

“[Originally] او توضیح می دهد که مردم در مورد اینکه او موزه من ری، الهه پیکاسو و موز رولاند است، بسیار قاطعانه بودند، و ما شروع کردیم به اعتراض به این موضوع زیرا او را بسیار منفعل می کند. – او فقط یک زیبایی نبود… او یک چهره مثبت بود و خودش هم درست می گوید… یکی که می رود بیرون، لگد می زند و کاری می کند.