آیا خانواده هایی که پس از قرن ها بازگشته اند می توانند بحران جمعیتی کره جنوبی را حل کنند؟

در نگاه اول، دانپو ابتدایی هیچ تفاوتی با هزاران مدرسه ابتدایی پراکنده در سراسر کره جنوبی ندارد.

اما درست به زیر سطح نگاه کنید و تفاوت ها آشکار است.

برای یک چیز، بیشتر دانش‌آموزان این مدرسه در اسان، یک شهر صنعتی در نزدیکی پایتخت سئول، ممکن است از نظر قومی کره‌ای به نظر برسند، اما نمی‌توانند به این زبان صحبت کنند.

کیم یانا 11 ساله می گوید: «اگر برای آنها به روسی ترجمه نکنم، بچه های دیگر حتی یک درس را هم نمی فهمند.

او بهترین کره ای را در کلاس خود صحبت می کند، اما او و بیشتر 22 همکلاسی اش بومی روسی زبان هستند.

تقریبا 80 درصد از دانش آموزان دانپو به عنوان “دانشجویان چند فرهنگی” طبقه بندی می شوند، به این معنی که آنها یا خارجی هستند یا والدین آنها شهروند کره ای نیستند.

و اگرچه مدرسه می‌گوید سخت است که دقیقاً بفهمیم این دانش‌آموزان چه ملیتی هستند، اما تصور می‌شود اکثر آنها کره‌ای هستند: کره‌ای‌های قومی معمولاً از کشورهای آسیای مرکزی می‌آیند.

در بحبوحه کاهش شدید نرخ زاد و ولد و کمبود نیروی کار مرتبط، کره جنوبی از اسکان کره ای ها و دیگر اقوام کره ای به عنوان راه حلی ممکن برای بحران جمعیتی کشور یاد می کند. اما تبعیض، حاشیه نشینی و فقدان برنامه اسکان مجدد مناسب، ادغام را برای بسیاری از آنها دشوار می کند.

کاریوئین ها نوادگان کره ای های قومی هستند که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به شرق دور امپراتوری روسیه مهاجرت کردند – قبل از اینکه بسیاری از آنها به اجبار در دهه 1930 به عنوان بخشی از ارتش استالین در آسیای مرکزی اسکان داده شوند. سیاست “ترخیص مرزی”..

آنها در کشورهای شوروی سابق مانند ازبکستان و قزاقستان زندگی می کردند و در طول نسل ها با این فرهنگ ها آشنا شدند و زبان کره ای را که ممنوع بود، متوقف کردند.

کره جنوبی شروع به اعطای اقامت به کره ای ها و همچنین کره ای های قومی در چین کرد پس از حکم تاریخی توسط دادگاه قانون اساسی کشور در سال 2001. اما تعداد مهاجران کره ای در سال 2014 به سرعت در حال افزایش بود، زمانی که آنها همچنین اجازه یافتند خانواده های خود را به کشور بیاورند.

سال گذشته حدود 760000 کره ای قومی از چین و کشورهای روسی زبان در کره جنوبی زندگی می کردند که حدود 30 درصد از جمعیت خارجی این کشور را تشکیل می دهند. بسیاری در شهرهایی مانند آسان ساکن شدند، جایی که کارخانه های بیشتری وجود دارد و در نتیجه فرصت های شغلی بیشتری وجود دارد.

نی دزیانیس که در سال 2018 از قزاقستان به کره جنوبی نقل مکان کرد، یکی از آنهاست.

این روزها هیچ کره ای را در کارخانه نمی بینم [where I work]او می‌گوید: «آنها فکر می‌کنند کار سختی است، بنابراین به سرعت می‌روند بیش از 80 درصد از افرادی که با آنها کار می‌کنم.»

با این حال، این تنها کره ای ها نیستند که از افزایش مهاجرت سود می برند. هجوم کره ای های قومی از خارج نیز به رفع کمبود شدید نیروی کار در کشوری که جمعیت آن همچنان رو به کاهش است کمک می کند.

کره جنوبی کمترین نرخ زاد و ولد در جهان را دارد که هر ساله به کاهش خود ادامه می دهد. در سال 2023، نرخ زاد و ولد 0.72 بود که بسیار کمتر از 2.1 مورد نیاز برای حفظ یک جمعیت پایدار در غیاب مهاجرت است.

برآوردها نشان می دهد که اگر این روند ادامه یابد، جمعیت کره جنوبی می تواند تا سال 2100 به نصف کاهش یابد.

به گفته وزارت کار و کار کره جنوبی، این کشور به 894000 کارگر بیشتر به ویژه در بخش خدمات برای “دستیابی به پیش بینی های رشد اقتصادی بلندمدت” در دهه آینده نیاز دارد.

کارگران خارج از کشور به پر کردن این شکاف کمک می کنند.

چوی سئوری، محقق مرکز تحقیقات و آموزش مهاجرت، می‌گوید: «اگرچه ویزای خارجی کره اغلب به‌عنوان شکلی از حمایت از کره‌ای‌های قومی تلقی می‌شود، اما در وهله اول در خدمت ایجاد نیروی کار پایدار برای تولید است».

آقای لی، یکی از استخدام‌کنندگان در آسان، که خواست تنها با نام خانوادگی‌اش شناسایی شود، وابستگی نیروی کار به مهاجرت را به گونه‌ای دیگر برجسته کرد.

او گفت: «بدون کاریوئین ها. “این کارخانه ها کار نخواهند کرد”.

با این حال، در حالی که مهاجرت ممکن است یکی از راه حل های مشکل نیروی کار کشور باشد، اما چالش های خاص خود را در این جامعه همگن قومی دارد.

زبان یکی از آنهاست.

کیم بابی دانش آموز 12 ساله می گوید: «بچه های کره ای فقط با کره ای ها بازی می کنند و روس ها فقط با روس ها بازی می کنند زیرا نمی توانند صحبت کنند.

در تلاش برای غلبه بر مانع زبانی، مدرسه ابتدایی دانپو هر روز یک کلاس دو ساعته زبان کره ای برای دانش آموزان خارجی برگزار می کند. با این حال، معلم کیم یون جو نگران است که بسیاری از کودکان وقتی به کلاس های بالاتر می روند “به سختی درس ها را درک می کنند”.

رقابت آکادمیک در کره جنوبی بسیار شدید است و مدرسه دانش‌آموزان محلی را از دست می‌دهد زیرا والدین نگران هستند که بر تحصیل فرزندانشان تأثیر بگذارد زیرا دروس برای کره‌ای‌ها باید با سرعت کمتری تدریس شود.

بر اساس یک نظرسنجی رسمی ملی که در سال 2021 انجام شد، نرخ ثبت نام در دبیرستان دانش آموزان با پیشینه های مختلف در حال حاضر کمی کمتر از بومی ها است. پارک مین جونگ، محقق مرکز تحقیقات و آموزش مهاجرت، نگران است که اگر حمایت لازم را دریافت نکنند، تعداد بیشتری از دانشجویان کره ای ترک تحصیل کنند.

و تفاوت فقط در زبان نیست.

آقای نی می گوید متوجه شده است که بسیاری از همسایگان کره ای او از ساختمان خود نقل مکان کرده اند.

او با خنده ای ناشیانه می گوید: به نظر می رسد کره ای ها همسایه کره ای ها را دوست ندارند. “گاهی اوقات کره ای ها از ما می پرسند که چرا به آنها لبخند نمی زنیم. این دقیقاً همین گونه است که ما هستیم. این به این معنی نیست که ما عصبانی هستیم.”

او می گوید که بین بچه های محله اش مشاجره شده است و مواردی را شنیده است که بچه های کاروین در هنگام مشاجره «بی ادب» می کردند. پس از آن، والدین کره ای به فرزندان خود می گویند که با کره ای ها بازی نکنند. من فکر می‌کنم جداسازی این‌گونه است.»

سونگ دونگ گی، کارشناس کره ای در دانشگاه اینها، گفت: «من نگران این هستم که کره چگونه می تواند مهاجران دیگر را بپذیرد. ” متفاوت”.

خانم چوی می‌گوید بحران جمعیتی باید «کاتالیزوری برای نگاه متفاوت جامعه به مهاجرت» باشد. وقت آن رسیده که به نحوه ادغام آنها فکر کنیم.»

در سال 2023، کره جنوبی، که همچنین یک مقصد محبوب برای کارگران مهاجر از نپال، کامبوج و ویتنام است، خانه حدود 2.5 میلیون خارجی بود.

اکثر آنها به صورت فیزیکی کار می کنند و تنها 13 درصد دارای موقعیت های حرفه ای هستند.

لی چانگ وون، مدیر مرکز تحقیقات و آموزش مهاجرت می گوید: «هیچ برنامه مهاجرتی مشخصی در سطح دولت ملی وجود ندارد. – حل مشکل جمعیت کشور با بیگانگان یک کار بعدی بود».

آقای لی می افزاید که سیاست فعلی مهاجرت “کارگران کم مهارت را هدف قرار می دهد” که منجر به “ادراکی رایج” می شود که خارجی ها فقط برای مدت کوتاهی در کره جنوبی کار می کنند و سپس آن را ترک می کنند. در نتیجه، او می گوید، بحث کمی در مورد اسکان طولانی مدت برای همه مهاجران وجود داشته است.

بر اساس قانون فعلی، دولت تنها موظف است از مواردی مانند آموزش حرفه ای برای خارجیانی که با افراد محلی ازدواج می کنند، حمایت کند. با این حال، همین حقوق در مورد خانواده هایی که کاملاً از خارجی ها تشکیل شده اند، اعمال نمی شود.

تحلیلگران می گویند قانون جدید برای این خانواده ها ضروری است.

یکی از نمایندگان Asan که نخواست نامش فاش شود، می‌گوید تأمین بودجه برای تسهیلات حمایتی اضافی برای خانواده‌های کاریوئین دشوار است زیرا هیچ الزام قانونی برای انجام این کار وجود ندارد.

اما با وجود این چالش ها، آقای نی می گوید که از تصمیم خود برای مهاجرت به کره جنوبی پشیمان نیست. او هنوز در اینجا زندگی بهتر و حقوق بالاتری می گیرد.

او می گوید: «برای بچه های من، اینجا خانه است. – وقتی به قزاقستان آمدیم، پرسیدند: چرا اینجا هستیم؟ ما می خواهیم به کره برگردیم.”