یتیمان معلول بیشترین فشار ممنوعیت فرزندخواندگی در خارج از کشور توسط چین را متحمل می شوند

گریس ولش هشت ساله از سال 2019 منتظر است تا خواهر بزرگترش تخت بعدی را اشغال کند.

والدینش به او گفتند که پنه لوپه 10 ساله که در چین به دنیا آمده است به خانواده ای خواهد پیوست که در کنتاکی در ایالات متحده زندگی می کنند.

گریس که از چین نیز به فرزندی گرفته شده بود، بدون ساعد چپ به دنیا آمد. مادرش، ایمی ولش، گفت که پنه‌لوپه نیز نیازهای ویژه «شدید اما قابل کنترل» دارد، اگرچه او نمی‌خواست فاش کند.

خانواده ولش که چهار پسر بیولوژیکی دارند، پس از تولد برادرزاده‌شان بدون دست، به دنبال فرزندخواندگی کودکان معلول بودند.

او به همه ما آموخت که فردی با چند اندام می تواند با عشق و حمایت درست به چه چیزی دست یابد. خانم ولش گفت تولد او آغاز سفر گریس به فرزندخواندگی بود. ما به کرامت و ارزش هر فرد آنگونه که هست، با همه تنوعشان باور داریم.»

اما بیماری همه گیر برنامه های آنها را به تاخیر انداخت.

سپس در ماه سپتامبر، چین اعلام کرد که داشته است پایان دادن به پذیرش بین المللیاز جمله مواردی که خانواده ها قبلاً با فرزندان خوانده شده اند.

انتظار دردناک به ویژه سرنوشت آسیب پذیرترین کودکان چین – کودکان با نیازهای ویژه – را تعیین می کند.

آمار واقعی در دسترس نیست، اما وزارت امور عمرانی پکن گفت که 95 درصد از فرزندخواندگی های بین المللی بین سال های 2014 تا 2018 مربوط به کودکان دارای معلولیت بوده است.

هوانگ یانژونگ، یکی از اعضای ارشد شورای روابط خارجی ایالات متحده، گفت که این کودکان بدون فرزندخواندگی بین المللی “آینده ای نخواهند داشت” زیرا بعید است در داخل کشور به فرزندی پذیرفته شوند.

خانم ولش گفت که گریس به خصوص از این خبر که ممکن است پنه لوپه هرگز به خانه نیاید ناراحت شد: “او به من گفت: “ما باید یک خانواده هشت نفره باشیم تا همه بتوانند یک دوست داشته باشند.”

خانم ولش از چین خواست تا «به وعده‌های داده شده به کودکانی که قبلاً با والدین فرزندخوانده همسان شده‌اند، عمل کند».

پکن از زمان بیانیه‌ای در ماه سپتامبر که در آن از خانواده‌ها به خاطر “محبتشان به فرزندخواندگی از چین” تشکر کرد، اظهار نظری نکرد. وی گفت که این ممنوعیت مطابق با توافقات بین المللی است و “توسعه و پیشرفت کلی” چین را نشان می دهد.

چین در سال 1992 با باز شدن این کشور اجازه پذیرش بین المللی را آغاز کرد و در اواسط دهه 2000 به اوج خود رسید. در سه دهه گذشته بیش از 160000 کودک در سراسر جهان توسط خانواده ها به فرزندی پذیرفته شده اند.

سیاست بحث برانگیز تک فرزندی، خانواده ها را مجبور به رها کردن فرزندان، به ویژه دختران و کودکان با نیازهای ویژه کرده است. انگ اجتماعی پیرامون معلولیت نیز منجر به ورود تعداد بیشتری از کودکان با نیازهای ویژه به پرورشگاه ها شده است.

دنی نلسون، که در سال 2017 در ایالات متحده به فرزندخواندگی پذیرفته شد، گفت که او در یک پرورشگاه در جنوب غربی شهر گوئیانگ تحت مراقبت های اولیه قرار گرفت، اما “برای من برای داشتن یک زندگی عادی کافی نیست”.

این دختر 21 ساله با اسپینا بیفیدا – نقص ستون فقرات – و هیدروسفالی که یک بیماری عصبی است که باعث جمع شدن آب در اطراف مغزش می شود، به دنیا آمد.

در سه سال اول زندگی اش در ایالات متحده، او تحت هفت عمل جراحی قرار گرفت که به گفته خودش به او کمک کرد “یک زندگی عادی داشته باشد.”

من به تیم شنا پیوستم. خانم نلسون که اکنون به عنوان صندوقدار در یک کافی شاپ کار می کند، گفت: من شغلی پیدا کردم… فرزندخواندگی زندگی من را نجات داد.

مانند بسیاری از جوامع آسیایی، افراد دارای معلولیت در چین با تبعیض روبرو هستند و گاهی اوقات حتی به عنوان منبع “بدشانسی” دیده می شوند.

چین در بهبود دسترسی افراد دارای معلولیت پیشرفت هایی داشته است، اما زیرساخت های عمومی، به ویژه در مناطق روستایی، هنوز ضعیف تر از کشورهای غربی است. اخیراً شروع به توسعه موسسات آموزشی و برنامه های آموزشی برای دانش آموزان با نیازهای ویژه کرده است.

فقط شدیدترین معلولان از حمایت مالی دولت برخوردار می شوند.

بی بی سی قبلا با بزرگسالان چینی با نیازهای ویژه مصاحبه کرده است والدین مجبور شدند برای مراقبت از آنها کار را متوقف کنند.

خانواده‌های منتظر با آگاهی از این چالش‌ها نگران هستند که چه اتفاقی برای کودکانی که قرار بود به فرزندخواندگی بپذیرند، می‌آید که برخی از آنها نیاز به درمان فوری دارند.

مگان و دیوید بریگز در سال 2020 در ژنگژو، استان هنان، صاحب یک نوزاد پسر شدند. خانم بریگز گفت این کودک 10 ساله “نیاز ویژه متوسطی دارد که نیاز به مداخله پزشکی دارد.”

این زوج با پسر بیولوژیکی خود که او نیز 10 ساله است در پنسیلوانیا زندگی می کنند. آقای بریگز گفت که خانواده یک “انتخاب عمدی” برای فرزندخواندگی انجام داده اند که نسبت به خانواده ای در ایالات متحده، آسیب پذیرتر است و احتمال کمتری برای دریافت مراقبت و درمان تخصصی در یک مرکز در چین وجود دارد.

«این نوع سرپرستی یک مسئولیت مالی و عاطفی است. آقای بریگز که خود از کره جنوبی به فرزندخواندگی گرفته شده است، گفت: ما حاضر بودیم این کمک را ارائه دهیم زیرا این کودک را خانواده خود می بینیم.

خانم بریگز گفت: «دولت خودش به او وعده تشکیل خانواده داده بود. او گفت: «کودکان از این تصمیم آسیب خواهند دید.

همه موافق نیستند.

برخی، از جمله فرزندخواندگان بزرگسال، از اینکه پکن فرزندخواندگی در خارج از کشور را متوقف کرده است، احساس آرامش می کنند.

«تجربه من به عنوان یک فرزندخوانده فرانژادی که در یک شهر مسیحی عمدتاً سفیدپوست بزرگ شده‌ام این است که اغلب به شما تحقیر می‌شود. لوسی شین، که توسط یک خانواده سفیدپوست در بریتانیا به فرزندخواندگی گرفته شده است، گفت: به من دائماً یادآوری می شد که به من تعلق ندارم.

خانم شین که اکنون در 60 سالگی خود قرار دارد، افزود که خانواده فرزندخوانده اش اطلاعات کمی درباره فرهنگ و میراث چینی او دارند. او یک بار به دلیل درخواست برای یادگیری ماندارین مورد سرزنش قرار گرفت.

او افزود: «بعضی از پذیرندگان ذهنیت «نجات‌دهنده سفیدپوستان» دارند یا ایدئولوژی دارند که ما را به جایی که از آنجا آمده‌اند برمی‌گردانند، زیرا «غرب بهتر است»، فکر می‌کنم این باید تغییر کند.»

پروژه نانچانگ، یک گروه غیرانتفاعی که به ارتباط کودکان خوانده با ریشه‌هایشان در چین کمک می‌کند، گفت: «از این که دیگر هیچ کودکی از زادگاه، فرهنگ و هویت خود جدا نخواهند شد، احساس آرامش می‌کند.»

این گروه ماه گذشته در بیانیه‌ای گفت: «امیدواریم این لحظه بتواند تمرکز را بر نیاز به خدمات پس از فرزندخواندگی برای حمایت از فرزندخواندگان چینی و خانواده‌های آنها در طول زندگی تغییر دهد.

بر اساس این سیاست جدید، چین تنها در صورتی کودکان را برای فرزندخواندگی به خارج از کشور می فرستد که والدینی که به فرزندخواندگی می آیند از بستگان خونی باشند. همانطور که بی بی سی مطلع شده است، مقامات ایالات متحده در حال مذاکره با پکن در مورد اینکه آیا می توان برای خانواده هایی که منتظر ورود هستند، معافیت بیشتری در نظر گرفت یا خیر.

جان و آن کنتانت که در سال 2019 از کارینا پنج ساله استقبال کردند، گفتند که “به تصمیم چین برای تغییر مسیر در سیاست فرزندخواندگی خود احترام می گذارند.”

“اگر خانواده های بیشتری وجود داشته باشند که مایل به فرزندخواندگی در خانه باشند، عالی است… ما از آن 300 کودکی که همسان شده اند درخواست می کنیم. [to families in the US] اجازه بازگشت به خانه را داشته باشند.»

این زوج با شش فرزند خود در شیکاگو زندگی می کنند. سه نفر از آنها از چین به فرزندی گرفته شده اند و مانند کورین با آلبینیسم زندگی می کنند.

زمانی که برنامه‌هایشان برای سفر به چین به دلیل همه‌گیری به تعویق افتاد، شرکت‌کنندگان از طریق وی چت با کورین صحبت کردند.

آقای کانتون گفت: “کورین با فرزندان ما ملاقات کرد، خانه و اتاقی که برای او آماده شده بود را دید و هیجانی را احساس کرد که فرزندان ما در آماده شدن برای ورود او احساس کردند.”

“در یکی از صحبت های ما، او با اشاره پرسید: “کی می آیی مرا ببری؟”