عالمیدر حالی که اقتباس جدید موسیقی هیپ هاپ از کلاسیک کالت فرانسوی در پاریس اکران می شود، ماتیو کاسوویتز کارگردان فیلم در مورد مسائلی صحبت می کند که الهام گرفته از آن – و متأسفانه همچنان باقی مانده است.
تنها یک هفته پس از اینکه ماتیو کاسوویتز در رسانه های اجتماعی اعلام کرد که در حال کار بر روی یک اقتباس موزیکال از فیلم خود در سال 1995 Gain است، ناچل مرزوک 17 ساله توسط یک پلیس تیراندازی شد در حومه پاریس نانتر. این رویداد که تابستان گذشته جرقه تظاهرات و شورش هایی را در سراسر فرانسه برانگیخت، یادآوری تکان دهنده از قتلی بود که در وهله اول الهام بخش لااین بود.
سی سال پیش، در سال 1993، ماکوم امباوله، یک مهاجر 17 ساله اهل زئیر، در حین دستگیری توسط یک افسر پلیس هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. کاسوویتز بلافاصله پس از مرگ ام باوول شروع به نوشتن فیلم کرد. لا هاین سه دوست به نام‌های هوبرت، وینس و سعید را دنبال می‌کند که در طی 24 ساعت پس از ضرب و شتم پلیس که مرد جوانی را در بیمارستان بستری می‌کند، در خیابان‌های پاریس و حومه شانتلوپ له‌وینی سرگردان هستند. سه گانه مظهر عبارت است بور بلنک سیاه (سیاه و سفید-عربی)، که چندفرهنگی فرانسه را با تکرار تجلیل می کند. آبی-سفید-قرمز پرچم فرانسه
La Haine که به رنگ سیاه و سفید و با قرض گرفتن از Scarface and Taxi Driver فیلمبرداری شده بود، تصویری نادر از زندگی در یک کشور فقیر فرانسه بود. حومه شهرو بلافاصله با منتقدان و باکس آفیس به موفقیت رسید. کاسوویتز که در آن زمان فقط 27 سال داشت برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد جشنواره فیلم کن. رهایا دیالو می گوید: «این یکی از اولین فیلم های مهم محسوب می شود، یا حداقل با چنین دید گسترده ای، که درباره مردمی که در حومه های فقیر طبقه کارگر زندگی می کنند صحبت می کند، و همچنین موضوع خشونت پلیس را در مرکز قرار می دهد. روزنامه نگار و کارگردانی که در منطقه 19 طبقه کارگر پاریس بزرگ شد و در مورد نژادپرستی مطالب زیادی نوشت.
با نزدیک شدن به 30 سالگی فیلم، یک اقتباس موسیقی هیپ هاپ یا “اپرای شهر” La Haine این هفته در پاریس و قبل از تور فرانسه اجرا شد و حدود 15 آهنگ از برخی از بزرگترین نام های صحنه رپ فرانسه را در خود دارد. این موسیقی توسط تهیه کننده فرانسوی پروف ساخته شده است که با هنرمندانی مانند دوتایی الکترونیکی The Blaze، Matthieu Chedid، Gipsy Kings و پیانیست Sofiane Pamart کار کرده است. کاسوویتز به بی‌بی‌سی می‌گوید: «فیلم را با در نظر گرفتن پویایی روایی موزیکال نوشتم، بر اساس یک سری جداول، بنابراین این اقتباس صحنه‌ای شبیه فرمت مناسب در زمان مناسب بود.» سی سال پیش، او به شدت تحت تاثیر هیپ هاپ قرار گرفت، و این فیلم بسیار از آن برخوردار است، از جمله صحنه معروفی که در آن دی‌جی فرانسوی Cut Killer آهنگ صدای پلیس رپر آمریکایی KRS-One را با Non, je ne regrette rien ادیت پیاف می‌آمیزد. بنابراین هیپ هاپ برای موزیکال جدید مناسب به نظر می رسید. زمان مناسبی به نظر می رسید که فیلم نیز جان تازه ای بگیرد. او می‌گوید: «من ردپای آن را بر جامعه‌ای می‌بینم که کشورها و نسل‌ها را در بر می‌گیرد، موضوعی که متأسفانه امروز هم مرتبط است».
گتی ایماژاین اهمیت – احساس عدم تغییر سیاسی در مورد خشونت پلیس – است که دهه‌ها لا هاین را درگیر کرده است. الف تجدید چاپ بیست و پنجمین سالگرد ساخت فیلم مصادف شد با جنبش Black Lives Matter اعتراض به تعداد کشته شدگان به دست افسران پلیس. پس از قتل ناچل، تیم موزیکال تصمیم گرفتند زیرنویس فیلم را تغییر دهند. تا اینجای کار خیلی خوبه (تا اینجا خوب است)، به عبارت بدبینانه تر که منعکس کننده حال و هوای فعلی است: تا اینجا چیزی تغییر نکرده است (تاکنون چیزی تغییر نکرده است.) فرید بنلاغ تهیه کننده به بی بی سی می گوید: “این یک شوک بود.” وقتی آنها شروع به تست بازیگری برای نمایش کردند، مردم فقط برای صحبت در مورد آن حضور پیدا کردند. «افرادی بودند که هرگز در برنامه یا فیلم حضور نداشتند، اما فقط به این دلیل آمدند که می‌خواستند تجربیات شخصی خود را به ما بگویند. باور نکردنی بود، برخی گریه کردند. این فیلمی است که با خطای پلیس [“police mess-up”, a term used to describe the excessive use of force by the police]و هنوز به این موضوعات به درستی پرداخته نشده است.'
“نفوذ فرهنگی”
مسائل ارائه شده در فیلم به همان اندازه مرتبط است، اگر نه بیشتر، 30 سال بعد. لا هاین در زمانی باز می گردد که نژادپرستی و بیگانه هراسی به شدت در سراسر کشور افزایش یافته است (یکی نظرسنجی دریافتند که در سال 2023، گزارش‌های مربوط به اقدامات ضد یهود و مسلمانان به ترتیب 284 درصد و 29 درصد افزایش یافته است، در حالی که سایر انواع اعمال نژادپرستانه 21 درصد افزایش یافته است. برای بسیاری از فرانسوی ها دشوار است که آمار را ببینند و به سخنان هوبرت فکر نکنند که عنوان فیلم از آن گرفته شده است: “نفرت نفرت را جذب می کند (نفرت باعث نفرت می شود)».
دولت امانوئل ماکرون در زمینه امنیت، هویت و مهاجرت به سمت راست حرکت کرده است لایحه بحث برانگیز مهاجرت و سرکوب جلیقه های زرد اعتراضات با این حال، بحث طولانی مدت در مورد خشونت پلیس در کمپین انتخابات زودهنگام کشور غایب بود – در عوض لفاظی های راست افراطی ضد مهاجرت و بحران هزینه های زندگی بر آن حاکم بود. دیالو می گوید: «از سال 1996، این مرگ ها ثبت و شمارش شده است، اما هیچ سیاستی برای جلوگیری از آن اعمال نشده است. با توجه به این موضوع، بدبینی کاسوویتز نسبت به سینما و توانایی آن در ایجاد تفاوت، شاید جای تعجب نداشته باشد. او در هارد تاک بی‌بی‌سی گفت: «فکر نمی‌کنم دیگر ساختن فیلم‌های سیاسی مهم باشد. در مصاحبه اخیر. با این حال او در گفتگوی ما نکاتی را بیان کرد. او می‌گوید: «هنوز به فیلم‌های سیاسی اعتقاد دارم، اما آنها مانند گذشته ضروری نیستند.» و افزود: «مردم کارهای بهتری برای انجام دادن دارند».
اما آنچه لا هاین ممکن است از نظر نفوذ سیاسی کم داشته باشد، آن را در نفوذ فرهنگی جبران می کند. به‌عنوان اولین فیلم مهمی که سختی‌های حومه‌های چندفرهنگی فرانسه را برجسته کرد، در را به روی نسلی از فیلم‌های روستایی باز کرد که اغلب توسط افرادی از آن پس‌زمینه کارگردانی می‌شد. «تفاوت این است که الان هستند [the banlieues] ارائه شده است مسافران [suburbanites]کاسوویتز که در خانواده‌ای از فیلمسازان در مرکز پاریس بزرگ شد، می‌گوید. یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های این گونه فیلم‌ها، فیلم برنده جایزه بدبخت‌ها (۲۰۱۹) به کارگردانی لاج لی است که در پاریس بزرگ شده است. در حومه Montfermier “Bac Nord” (2020) ساخته سدریک خیمنز، که در مارسی اتفاق می افتد، همچنین مشکلات پلیس را برجسته می کند، در حالی که “دوشیزه” (2014) توسط سلین اسیاما، “خدایان” (2016) توسط بنجامین اسکینی و «میلکی» (2020) میمون دوکور به دیدگاهی زنانه نیاز دارد که قبلاً گم شده بود.
عالمییکی از تغییرات فرهنگی در 30 سال گذشته این است که رپ – که در زمان پخش La Haine شکوفا شد و نیروی محرکه اصلی فیلم بود – اکنون قطعاً سبک موسیقی غالب در کشور است (فرانسه – دومین بازار بزرگ موسیقی رپ در جهان پس از ایالات متحده است). با این حال رپ همراه با R&B و آفروبیت – ژانرهایی که از محله های طبقه کارگر می آیند – اغلب از تاسیس صنعت موسیقی فرار می کنند. آیا ناکامورا، پرشنونده ترین هنرمند فرانسوی زبان جهان، که در حومه پاریس، اولنای سو-بوآ، بزرگ شد، بود. جوایز اصلی موسیقی را تحقیر کرد تا امسال بود قربانی حملات نژادپرستانه پس از اینکه شایعاتی مبنی بر اجرای او در مراسم افتتاحیه المپیک منتشر شد. هنگامی که در نهایت در مراسمی در مقابل انستیتو فرانسه (که محل آکادمی فرانسه است) سخنرانی کرد، او منتقدان خود را ساکت کرد. او مجموعه‌ای از آهنگ‌های خودش و آهنگ For me fuqishëm چارلز آزناوور را اجرا کرد انگلیسی فرانسوی در مورد عشقی که از مرزهای زبان می گذرد.
بنلاگا می‌گوید: «برای سازمان، برای کسانی که به نوعی محافظه‌کاری متعهد هستند، این یک روند فرهنگی است که ناخواسته است، ناخواسته». اما این فرهنگ غالب است، بنابراین حتی اگر آنها بخواهند آن را نامرئی کنند، اعداد و داده ها وجود دارد.”
تبدیل کردن موسیقی به شخصیت اصلی فیلم موزیکال، در کنار وینز، هوبرت و سعید، که اکنون توسط نسل جدیدی از بازیگرانی که با این فیلم بزرگ شده‌اند بازی می‌کنند، می‌تواند فرصتی برای نمایش قدرت و تطبیق‌پذیری این ژانر باشد. مخاطب گسترده تر کاسوویتز و تیمش علیرغم دیدگاه‌های ضعیفشان، نمایش آینده را راهی برای ادامه بحث می‌دانند. کاسوویتز می‌گوید: «امیدوارم چون دو ساعت است که می‌خندند و می‌خوانند، مردم فراموش کنند که نمایش برای چیست. مبارزه ادامه دارد.»