منشأ عجیب پرچم ستاره دار

این یکی از محبوب‌ترین آهنگ‌های کشور است، اما سرود ملی ایالات متحده که اخیراً توسط The Chicks در کنوانسیون ملی دموکرات اجرا شد، گذشته‌ای رنگارنگ غیرمنتظره دارد و حتی توسط منتقدان به عنوان «آهنگ میز» رد شد.

جوجه ها در شب پایانی کنوانسیون ملی دموکرات ها روی صحنه رفتند و سرود ملی ایالات متحده را در پس زمینه پرچم ایالات متحده اجرا کردند. واکنش‌ها به عملکرد بیشتر مثبت بود، ص بیلبورد ستایش “نسخه کاپلای خیره کننده سرود، پر از هارمونی های لایه ای پیچیده.” The Bouting Star-Spangled Banner شاید معروف ترین و محبوب ترین آهنگ در ایالات متحده باشد. اما چیزی که کمتر شناخته شده است، داستان پشت آن است، و این واقعیت که هدف منتقدان خشمگین و خشمگین قرار گرفته است که آن را به عنوان یک «آهنگ رومیزی» حقیر رد کردند.

در شب بارانی 13 سپتامبر 1814، فرانسیس اسکات کی، وکیل 35 ساله آمریکایی، تماشای رگبار گلوله‌های بریتانیایی به فورت مک‌هنری در بندر بالتیمور بود. جنگ 1812 بیش از 18 ماه ادامه داشت و کی در مورد آزادی یک زندانی آمریکایی مذاکره کرد. بریتانیایی ها از ترس اینکه او خیلی چیزها را می دانست، او را در یک کشتی در هشت مایلی ساحل نگه داشتند. با فرا رسیدن شب، او آسمان را قرمز کرد و با توجه به مقیاس حمله، مطمئن بود که انگلیسی ها پیروز خواهند شد. او مشاهده کرد: «به نظر می‌رسید که زمین مادر باز شده و تیرها و پرتابه‌هایی را در لایه‌هایی از آتش و گوگرد به بیرون پرتاب می‌کند. اما هنگامی که دود در “اوایل سحرگاه” 14 سپتامبر پاک شد، کی با دیدن پرچم ایالات متحده و نه یونیون جک که بر فراز قلعه برافراشته بود، شگفت زده شد و خیالش راحت شد.

به گفته مؤسسه اسمیتسونین، که در میان بسیاری از گنجینه‌های تاریخی خود، پرچم اصلی ستاره‌دار را به خود می‌بالد، کی از آنچه شاهد بود چنان تحت تأثیر قرار گرفت که الهام‌بخش نوشتن شعر شد. او این ابیات را به برادر شوهرش، جوزف اچ. نیکلسون، فرمانده شبه نظامیان در فورت مک هنری نشان داد، او خاطرنشان کرد که کلمات کاملاً با ملودی یک آهنگ معروف انگلیسی نوشته شده در سال 1775 توسط آهنگساز جان استافورد اسمیت مطابقت دارند. آهنگ Anacreontic یا Anacreon in Heaven برای کلوپ آقایان اشرافی اسمیت در لندن نوشته شد، اما در اوایل قرن نوزدهم از اقیانوس اطلس عبور کرد و در ایالات متحده به خوبی شناخته شد.

نیکلسون که تحت تأثیر تلاش‌های کی قرار گرفته بود، شعر را به چاپخانه‌ای در بالتیمور برد و آن را با عنوان «دفاع از قلعه هنری» توزیع کرد و آهنگی را که باید با آن خوانده شود، پخش کرد. روزنامه بالتیمور پاتریوت به زودی آن را تجدید چاپ کرد، و در عرض چند هفته، «برق ستاره‌ای که به زودی شناخته شد» در سرتاسر کشور چاپ شد و هم سخنان کی و هم پرچم تاریخی را که او مورد احترام قرار می‌داد جاودانه کرد.

این آهنگ که توسط نیروی دریایی در سال 1889 پذیرفته شد، در سال 1904 توسط پوچینی در اپرای مادام باترفلای نقل شد. ( دو اقدام اول این یک خط مستقیم است که به شخصیت ستوان پینکرتون برای آریا Dovunque al Mondo خط می‌دهد، در حالی که “اوه، بگو، می‌بینی…” در آریاهای بعدی توسط پینکرتون و چیو-چیو سان، خود مادام باترفلای استفاده می‌شود.) در اوایل قرن بیستم، جذابیت آهنگ غیرقابل توقف به نظر می رسید. در سال 1916، آنقدر محبوب شد که ده ها نسخه مختلف وجود داشت، و رئیس جمهور وودرو ویلسون از اداره آموزش ایالات متحده خواست تا یک نسخه رسمی را آماده کند. آنها به نوبه خود از پنج نوازنده کمک گرفتند: والتر دامروش، ویل ارهارت، آرنولد جی. گانتورث، اسکار سونک و جان فیلیپ سوزا. اولین اجرای نسخه استاندارد شده در سالن کارنگی در دسامبر 1917 انجام شد. با این حال، تنها در 3 مارس 1931 بود که “پرچم پر ستاره” به طور رسمی توسط کنگره به امضای رئیس جمهور هربرت هوور به سرود ملی ایالات متحده تبدیل شد.

این تاریخ نسبتاً اخیر ممکن است برای کسانی که معتقدند این سرود باید بسیار به عقب‌تر از تاریخ بازگردد، شگفت‌انگیز باشد، اما این عدم آگاهی ممکن است نشانه روند گسترده‌تری باشد. سارا چرچول، استاد ادبیات آمریکا و درک عمومی از علوم انسانی در دانشگاه لندن، می‌گوید: «بسیاری از آمریکایی‌ها نمی‌دانند که چه مقدار از آنچه ما در کشور خود به عنوان بنیادی می‌دانیم، در واقع از دهه 1920 و رکود ناشی می‌شود. نویسنده یک کتاب معروف افراد بی خیال. «زمانی که اف. اسکات فیتزجرالد – یکی از اقوام دور فرانسیس اسکات کی، که به نام او نامگذاری شد – شروع به فکر کردن درباره گتسبی بزرگ در سال 1922، سال ساخت رمان کرد، آمریکا هنوز در حال بحث بود که آیا باید سرود ملی را بپذیرد یا خیر. ” اگرچه بنر Star Spangled مورد علاقه بود، اما چرچول خاطرنشان می کند که در برخی مناطق، به ویژه در میان مبارزان اعتدال، به شدت با آن مخالفت می شد. (جان فیلیپ سوزا، شاید به معنای واقعی کلمه، گفت: “این روح موسیقی است که الهام می بخشد” و همچنین اشعار “روح” کی؛ اغلب کنایه آمیز است که برای خواندن آنها باید مست باشید.)

در 11 ژوئن 1922، اما استتسون، دانشمند مسیحی آگوستا، که اولین کلیسای بزرگ دانشمند مسیحی را در پارک مرکزی نیویورک ساخته بود، آگهی قابل توجه (و عظیم) را در نیویورک تریبون با عنوان “Spangled with Stars” قرار داد. بنر هرگز نمی تواند به سرود ملی ما تبدیل شود. از آن «سریال‌های خشونت‌آمیز و غیرقابل خواندن» صحبت می‌کند که هرگز نمی‌توانستند «آرمان‌های معنوی‌ای که ملت بر اساس آن بنا شده‌اند» را بیان کنند. چرچول می‌گوید: «نه تنها موسیقی توسط یک غیرآمریکایی نوشته شده بود، بلکه بدتر از آن، یک «آهنگ میز ناخوشایند و شهوانی» بود.» آگهی با صدای بلند گفت: «هرگز وجود نداشت و هرگز وجود نخواهد داشت. کنگره کنگره، سرودی را که برخاسته از پایین ترین ویژگی های احساسات انسانی است، قانونی کنید. به طرز شومی هشدار داد: “خدا نکند.”

کنگره ایده های دیگری داشت. چرچول که اشاره می کند که این سالی بود که عبارت «رویای آمریکایی» نیز به یک سال تبدیل شد، می گوید: «بنر ستاره دار در سال 1931، دو سال پس از سقوط بازار سهام، زمانی که آمریکایی ها به تجدید ایمان نیاز داشتند، به سرود ملی آمریکا تبدیل شد. عبارت ملی به لطف کتاب «حماسه آمریکا» نوشته جیمز تروسلاو آدامز. ارتباط، به نظر او، آشکار است. به طور کلی، من فکر می کنم آمریکایی ها تشویق می شوند که فکر کنند همه چیز در مورد کشور ما به مه زمان می رسد و فراتر از تاریخ است. این یکی از جنبه‌های کلیدی رویای آمریکایی است، و دقیقاً همان چیزی است که فیتزجرالد در گتسبی انگشت خود را به سوی آن نشانه رفته است، این ایده که ما دائماً بدون اینکه متوجه شویم به سمت تاریخ خودمان کشیده می‌شویم.

بنر ستاره دار: بهترین بازدیدها

این نسخه به روز شده مقاله ای است که در ابتدا در سال 2015 منتشر شد.

اگر این داستان را دوست داشتید، لطفا مشترک شوید خبرنامه فهرست ضروری – مجموعه‌ای از ویژگی‌ها، ویدیوها و اخبار غیرقابل حذف که هفته‌ای دو بار به صندوق ورودی شما تحویل داده می‌شود.