کوشال باتونگهفضانوردان آمریکایی سونیتا ویلیامز و بری ویلمور به مدت 107 روز در فضا گیر کرده اند و می توانند در اولین فرصت در ماه فوریه به زمین بازگردند. مردم روستای اجدادی ویلیامز در هند برای بازگشت سالم او دعا کردند. بی بی سی گجراتی Roxy Gagdekar Chara گزارش می دهد.
مردم جولاسان در ایالت گجرات در غرب هند به این افتخار می کنند که ویلیامز با روستای آنها ارتباط دارد.
این روستا زمانی محل زندگی پدر و مادربزرگ ویلیامز بود. سه بار – در سال های 1972، 2007 و 2013 – فضانورد پس از پروازهای فضایی موفقیت آمیز از روستا دیدن کرد.
ویلمور 61 ساله و ویلیامز 58 ساله در 5 ژوئن برای یک ماموریت هشت روزه برخاستند اما پس از اینکه فضاپیمای بوئینگ استارلاینر آنها با مشکل مواجه شد در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) گیر افتادند. آنها اکنون در فوریه 2025 با SpaceX به زمین بازخواهند گشت.
در جولاسان، مردم محلی هر روز برای بازگشت سالم ویلیامز دعا می کنند و چراغ نفتی را به عنوان نماد امید خود روشن نگه می دارند. برای تولد 59 سالگی او در روز پنجشنبه، آنها نمایشگاهی با مضمون فضایی ترتیب دادند به این امید که او پس از یک ماموریت موفق دیگر دوباره از آن بازدید کند.
کوشال باتونگهجولاسان، دهکده ای 7000 نفری، مملو از خاطرات ارتباطات ویلیامز است. این کتابخانه که به نام پدربزرگ و مادربزرگش نامگذاری شده است، همچنان وجود دارد، البته در وضعیت نامساعدی، مانند خانه اجدادی پدرش دیپاک پاندی. پاندیا، متخصص مغز و اعصاب، در سال 2020 درگذشت.
مدرسه ای که ویلیامز در یکی از بازدیدهایش به آن کمک مالی کرد، عکسی از پدربزرگ و مادربزرگش در نمازخانه دارد. در سال 2007، زمانی که ویلیامز در مدرسه تجلیل شد، کیشور پاندیا از خویشاوندانش این فرصت را پیدا کرد که او را ملاقات کند.
“من به سمت او رفتم و با دانش محدودم از زبان انگلیسی گفتم: “من برادر شما هستم.” دستم را فشرد و گفت: اوه! برادر من! من هنوز آن لحظه را گرامی می دارم.»
پدر ویلیامز در سال 1957 برای تحصیلات عالی به ایالات متحده نقل مکان کرد. در آنجا با اورسولین بانی آشنا شد و با او ازدواج کرد و در سال 1965 ویلیامز برای آنها متولد شد.
هفت سال بعد، خانواده برای اولین بار پس از رفتن دیپاک پاندیا از جولاسان دیدن کردند. این یک لحظه جشن برای روستا بود و آنها خانواده را به گرمی پذیرفتند و آنها را در یک موکب به اطراف بردند.
خبرگزاری فرانسهبهارات گاجار 68 ساله که در آن زمان به عنوان نجار کار می کرد، این رویداد را با علاقه به یاد می آورد. او گفت: «هنوز به یاد دارم که سنیتا جوان و دیگران در حال گشت و گذار در روستا بودند که سوار شتر بودند.
مادو پاتل در میان گروهی از زنان است که هر روز در یک معبد محلی برای ویلیامز دعا می کنند.
“ما به دستاوردهای او افتخار می کنیم. خانم پاتل گفت، ناسا و دولت باید هر کاری که ممکن است انجام دهند تا دخترمان را سالم برگردانند.
همانطور که آنها در انتظار بازگشت او هستند، کار و سخنان او همچنان منبع الهام بسیاری برای بسیاری است. مونتان لووا که برای امتحان بانکداری آماده می شود یکی از سخنرانی های ویلیامز را به یاد می آورد.
او گفت، کاری را که انجام می دهی دوست داشته باش و موفق خواهی شد. این فکر به من انگیزه زیادی می دهد.»