زنان پزشک از آزار و اذیت در بیمارستان های پاکستان فاش می کنند

زنان شاغل در بیمارستان های پاکستان می گویند که مرتباً با آزار و اذیت جنسی، خشونت و آزار کلامی از سوی همکاران مرد، بیماران و خانواده هایشان مواجه می شوند.

بعد از تجاوز و قتل یک پزشک 31 ساله کارورز در محل کار در یک بیمارستان هندبیش از ده ها پزشک زن در پاکستان به بی بی سی گفته اند که نگران امنیت خود هستند.

اما این یک بحران تا حد زیادی پنهان است، زیرا بسیاری از آنها آنقدر می‌ترسند که جنایات خود را مطرح کنند – در حالی که به کسانی که انجام می‌دهند اغلب گفته می‌شود که هیچ‌کس ادعاهای آنها را باور نخواهد کرد.

بیشتر زنانی که بی‌بی‌سی با آنها صحبت می‌کرد، از ترس از دست دادن شغل‌شان، «افتخار و احترام» خواستند نامشان فاش نشود.

چند ماه پیش یک دکتر جوان با گریه نزد دکتر نصرت (نام واقعی) آمد. در حالی که او در حال رفتن به توالت بود، پزشک مرد از سوراخی در دیوار از زن فیلم گرفت و با این فیلم او را باج گرفت.

من پیشنهاد دادم که به FIA شکایت کنم [Federal Investigation Agency, which handles cyber crimes]اما او نپذیرفت. او گفت که نمی‌خواهد به خانواده یا بستگانش فاش شود.

دکتر نصرت به طور اتفاقی یکی از افسران ارشد پلیس را می‌شناخت که با باج‌گیر صحبت می‌کرد و به او هشدار می‌داد که ممکن است به خاطر کاری که انجام داده است دستگیر شود. یک افسر پلیس موفق شد ویدیو را حذف کند.

دکتر نصرت می گوید: «متاسفانه نتوانستیم اقدام بیشتری انجام دهیم، اما روزنه را بسته ایم تا دیگر کسی نتواند این کار را انجام دهد.

زنان دیگری تجربیات آزار جنسی را به اشتراک گذاشته اند، از جمله دکتر آمنا (نام واقعی او نیست)، که پنج سال پیش به عنوان کارمند بهداشت در یک بیمارستان دولتی کار می کرد که توسط پزشک ارشد خود، یک مرد قدرتمند مورد هدف قرار گرفت.

او می‌گوید: «وقتی مرا با پرونده‌ای در دست می‌دید، سعی می‌کرد روی آن خم شود، اظهارنظرهای نامناسبی می‌کرد و سعی می‌کرد مرا لمس کند.

او شکایتی به مدیریت بیمارستان نوشت، اما می‌گوید که با بی‌تفاوتی مواجه شده است. به من گفتند که مدت کوتاهی است که آنجا بوده‌ام و از من پرسیدند که چه مدرکی از این آزار و شکنجه دارم. آنها گفتند: “ما هفت سال است که نتوانستیم این مرد را درست کنیم – هیچ چیز تغییر نمی کند و هیچ کس شما را باور نمی کند.”

دکتر آمنا می‌گوید زنان دیگری را می‌شناسد که موفق شده‌اند ویدیوهای آزار و اذیت را ضبط کنند، “اما هیچ اتفاقی نمی‌افتد – آزاردهنده فقط برای چند ماه به بخش دیگری منتقل می‌شود و سپس بازگردانده می‌شود.”

او باید یک دوره کارآموزی را انجام می داد تا بتواند به عنوان یک پزشک واجد شرایط شود، اما به محض پایان آن نقل مکان کرد.

شواهد جمع آوری شده توسط بی بی سی نشان می دهد که داستان او به طرز نگران کننده ای رایج است.

دکتر سمیه طارق سید، جراح ارشد پلیس در کراچی و رئیس اولین مرکز بحران تجاوز جنسی پاکستان، می گوید که ریشه مشکل عدم اعتماد و پاسخگویی است.

او 25 سال خدمت خود را به عنوان یک مبارزه دائمی با سوء استفاده و خیانت توصیف می کند و می گوید که از نحوه رسیدگی به امور ناامید شده است.

او می گوید که چگونه چند سال پیش، زمانی که در نقشی متفاوت بود، توسط همکارانی که از او می خواستند آنچه را که در گزارش کالبد شکافی مردی که به قتل رسیده بود، نوشته بود، در اتاقی حبس کردند.

گفتند: امضا کن، وگرنه نمی‌دانی با تو چه خواهیم کرد، اما او نپذیرفت. با توجه به موقعیت رهبری یکی از افراد درگیر، او می گوید هیچ اقدامی علیه آنها صورت نگرفته است.

پزشک زن دیگری در یک بیمارستان دولتی در پنجاب توضیح می دهد که گزارش خشونت برای زنان ممکن است دشوار باشد.

” [hospital] کمیته هایی که وجود دارند اغلب از همان پزشکانی تشکیل شده اند که ما یا دوستانشان را مورد آزار و اذیت قرار می دهند. پس چرا کسی باید شکایت کند و زندگی خود را دشوارتر کند؟”

هیچ آمار رسمی از حملات به کارکنان بهداشتی در پاکستان وجود ندارد. با این حال، گزارش 2022 موسسه ملی بهداشت ایالات متحده تصویر نگران کننده ای را ترسیم می کند. این نشان می دهد که تا 95 درصد از پرستاران در پاکستان حداقل یک بار در طول حرفه خود خشونت در محل کار را تجربه کرده اند. این شامل حمله و تهدید، و همچنین آزار کلامی و ذهنی توسط همکاران، بیماران و بازدیدکنندگان از بیمارستان است.

این مطابق با گزارشی در مجله پزشکی و دندانپزشکی پاکستان است که به مطالعه سال 2016 در بیمارستان‌های دولتی لاهور اشاره کرده است که نشان می‌دهد 27 درصد از پرستاران خشونت جنسی را تجربه کرده‌اند. همچنین به مطالعه ای در استان خیبر پختونخوا در شمال غربی پاکستان اشاره می کند که نشان می دهد 69 درصد از پرستاران زن و 52 درصد از پزشکان زن نوعی آزار و اذیت جنسی را در محل کار توسط سایر کارمندان تجربه کرده اند.

دکتر سید حمله نگران کننده ای را که در سال 2010 در کراچی رخ داد، بازگو می کند: “یک پزشک بیمارستان دولتی پرستاری را به خوابگاه خود کشاند، جایی که او تنها نبود – دو پزشک دیگر در آنجا بودند.” این پرستار مورد تجاوز قرار گرفت و آنقدر مضطرب بود که از پشت بام پرید و حدود یک هفته در کما بود. «هیچ یک از آنچه اتفاق افتاد توافقی نبود. اما او تصمیم گرفت که این پرونده را ادامه ندهد.”

دکتر سید معتقد است که جامعه اغلب قربانیان را مقصر می‌داند و اگر پرستار گزارش می‌داد، «تقصیر به گردن او می‌افتاد».

او می‌گوید که آزار و اذیت و تهدید نیز از سوی بیماران، دوستان و خانواده‌های آنها صورت می‌گیرد و توضیح می‌دهد که چگونه اعضای مردم به تیم او در حالی که سال گذشته اجساد را در سردخانه پردازش می‌کردند، حمله کردند.

دو نفر مجبور شدند مردی را که می‌خواست مرا بزند، دفع می‌کردند، فقط به این دلیل که به او گفتم فیلم نگیرد.»

او به پلیس گزارش داد و اکنون منتظر است تا پرونده به دادگاه برود. “ما باید به سهم خود از مبارزه ادامه دهیم – سکوت تنها عاملان را تقویت می کند.”

سایر پزشکان زن نیز نبود امنیت را به عنوان یک مشکل به ویژه در بیمارستان های دولتی توصیف می کنند که به گفته آنها هر کسی می تواند بدون نظارت وارد شود. حداقل سه نفر گفتند افرادی که به آنها حمله کردند شهروندان عادی بودند که مست به بیمارستان رسیده بودند. مصرف الکل در پاکستان عملا ممنوع است.

دکتر سعدیه (نام واقعی او نیست) توضیح می دهد که چندین نفر از همکارانش در یک بیمارستان دولتی بزرگ در کراچی بارها مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفتند. او می‌گوید: «اغلب افراد تحت تأثیر مواد مخدر به داخل بیمارستان سرگردان می‌شوند.

«یک روز عصر، یکی از همکارانش به بند دیگری می رفت، مردی مست شروع به آزار او کرد. بار دیگر به پزشک دیگری حمله کردند. برخی دیگر از پزشکان موفق شدند از شر این فرد خلاص شوند، اما هیچ نگهبانی در آن نزدیکی نبود.

پرستار الیزابت توماس (نام واقعی او نیست) می گوید که معمولا بیماران مست سعی می کنند آنها را لمس کنند. ما احساس وحشت می کنیم، نمی دانیم که آیا باید با آن شخص رفتار کنیم یا از خود محافظت کنیم. ما کاملا احساس درماندگی می کنیم. و هیچ محافظ امنیتی برای کمک به ما وجود ندارد.»

دکتر سعدیه می‌گوید که آنها حتی نمی‌دانند «کسی که زمین را جارو می‌کند یا در اطراف بخش راه می‌رود و خود را کارمند می‌خواند، کارمند است یا خیر».

دکتر آمنا با نگاهی به دوران پنج سال پیش خود در یک بیمارستان دولتی در پنجاب می گوید: «در مناطق دور افتاده، امنیت را فراموش کنید. آنها حتی روشنایی مناسب در راهروها ندارند.”

طبق بررسی اقتصادی پاکستان در سال 2023، 1284 بیمارستان دولتی در این کشور وجود دارد. پزشکان می گویند که اقدامات ایمنی بسیار پایین است.

متخصصان پزشکی می گویند که بسیاری از دوربین های مداربسته یا فاقد یا بسیار کم هستند و آنهایی که اغلب به درستی کار نمی کنند. آنها می گویند روزانه هزاران بیمار و خانواده هایشان به این بیمارستان ها مراجعه می کنند و حمله به کارکنان پزشکی امری عادی شده است.

دکتر سعدیه می گوید که چگونه یک بار پس از حمله یکی از بستگان بیمار به دلیل انتظار برای نتایج آزمایش قبل از تزریق، مجبور شد مخفی شود.

«او مردی قد بلند بود و شروع به داد و فریاد کرد. به در فشار آوردم. او مرا تهدید کرد و گفت آمپول بزن وگرنه می کشمت».

الیزابت توماس می‌گوید بسیاری از کادر پزشکی پاکستان از اقلیت‌های غیرمسلمان هستند که می‌تواند آنها را از راه‌های دیگر آسیب‌پذیر کند.

من پرستاران زیادی را می شناسم که در صورت عدم رعایت اتهامات توهین به مقدسات مورد آزار و اذیت و تهدید قرار می گیرند. اگر یک پرستار جذاب باشد، اغلب به او گفته می شود که دین او را بپذیرد.

ما همیشه با این سوال مواجه هستیم که چگونه باید پاسخ دهیم، زیرا اگر آنچه آنها می‌خواهند انجام ندهیم، می‌توانند به دروغ ما را به کفرگویی متهم کنند. این اتفاقی است که برای پرستاران افتاده است.”

پزشکان زن علاوه بر بدرفتاری، شیفت های طولانی و خواستار با کمبود امکانات اولیه را توصیف می کنند.

«در طول تکالیفم، در یک شیفت 30 ساعته جایی برای استراحت نداشتیم. دکتر سعدیه می گوید: بیرون رفتیم و حدود 15 دقیقه در ماشین یکی از همکاران استراحت کردیم. .

«وقتی در بخش مراقبت‌های ویژه بودم، توالت نبود. در شیفت های 14 ساعته نمی توانستیم به دستشویی برویم. حتی زمانی که عادت ماهانه بودیم، نمی توانستیم به توالت برویم.

او می گوید که سرویس های بهداشتی برای پرسنل بیمارستان در بلوک های دیگر بود، به طوری که آنها وقت راه رفتن نداشتند.

بی‌بی‌سی با وزرای بهداشت محلی در چهار استانی که این زنان در آن کار می‌کردند و همچنین با هماهنگ‌کننده سلامت ملی در اسلام‌آباد تماس گرفت، اما پاسخی دریافت نکرد.

پس از تجاوز به عنف و قتل یک پزشک کارورز در هند، بحث های فزاینده ای در میان پزشکان زن در پاکستان در مورد چگونگی تضمین امنیت خود وجود داشته است.

دکتر سعدیه می‌گوید این تاثیر عمیقی روی او گذاشته و او برنامه‌های روزانه‌اش را تغییر داده است: «من دیگر به مکان‌های تاریک و متروک نمی‌روم. قبلا از پله ها می رفتم، اما الان در آسانسور احساس امنیت می کنم.»

و الیزابت توماس می گوید که او نیز از آن شوکه شده بود. «من یک دختر هفت ساله دارم و او اغلب می گوید که می خواهد دکتر شود. اما من مدام از خودم می پرسم آیا دکتر در این کشور امن است؟