گتی ایماژPillow Talk که این هفته در سال 1959 منتشر شد، اخلاق محافظه کارانه هالیوود را با نظارت ماهرانه در محدودیت های نحوه نمایش فعالیت اتاق خواب به چالش کشید. در دهه 1980، ستارگان آن با بی بی سی در مورد اینکه چگونه این فیلم نگرش ها را نسبت به ملتی در آستانه یک انقلاب جنسی منعکس می کند، صحبت کردند.
“خطرناک به نظر می رسید، اما خنده دار نیست که فکر کنیم الان چه چیزی را نشان می دهند؟”
مشاهده بازیگوش دوریس دی در مصاحبه ای نادر در سال 1989 با بی بی سی، فیلمی را که زمانی مرزهای مقبولیت هالیوود را جابجا می کرد، کاملاً به تصویر می کشد. Pillow Talk که در سال 1959 منتشر شد، با مضامین عاشقانه و میل مدرن معاشقه می‌کرد، به شیوه‌هایی که اکنون تقریباً عجیب به نظر می‌رسد، اما در زمانی که تجارت سینما با قوانین اخلاقی سختگیرانه‌ای محدود شده بود، جسورانه بود. این اثر بر روی ژانر کمدی رمانتیک به عنوان یک کل تأثیر گذاشت و استعاره ها و کهن الگوهایی را ایجاد کرد که هنوز هم استفاده می شود.
فیلم Pillow Talk به کارگردانی مایکل گوردون به دنبال ژان مورو (دوریس دی)، یک طراح دکوراسیون داخلی موفق است که ناخواسته با آهنگساز جذاب اما زنانه براد آلن (راک هادسون) ارتباط تلفنی برقرار می کند. در حالی که ایان سعی می کند از این خط برای تجارت استفاده کند، براد از آن برای کسب و کار خود استفاده می کند و زنان بی شماری را سرزنش می کند. تقاضا برای خدمات تلفنی در ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم افزایش یافت، بنابراین شرکت ها برای بسیاری از مردم اتصالات تلفن عمومی را فراهم کردند. اگرچه این “خطوط مهمانی” مقرون به صرفه بود، حریم خصوصی اغلب به خطر افتاد. در Pillow Talk، خط مهمانی ابزاری بازیگوش برای تعامل عاشقانه است و کاراکترها را برای “ملاقات با زیباها” تنظیم می کند، دقیقاً مانند ایمیل ها، متن ها و برنامه ها در دهه های بعد. به طور مشابه، استفاده فیلم از هویت اشتباه، فریب عاشقانه، و در نهایت آشتی، به ترفندهای اساسی این ژانر تبدیل شده است.
این فیلم نقطه عطفی برای هر دو ستاره اش بود و دوریس دی را از همسایه گیج به نماد جنسی پیچیده و راک هادسون را از لید دراماتیک به رامکام معمولی تبدیل کرد. دی به یاد می آورد: «اوه، من دیوانه آن فیلمنامه بودم. و من عاشق لباس‌ها بودم و دوست داشتم اولین بار با راک کار کنم. من و او دوستان خیلی خوبی بودیم. ما دوست داشتیم با هم کار کنیم. به هم احترام می گذاشتیم. و من فکر می کنم که کار کرد.” Pillow Talk تنها نامزدی جایزه اسکار را برای او به ارمغان آورد، و پس از آن دو کمدی عاشقانه دیگر با هادسون، Lover Come Back (1961) و Don't Send Me Flowers (1964) همراه شد.
هر چقدر هم که این فیلم از نظر چشمان مدرن تمیز به نظر برسد، در منظره سینمایی امن و سالم دهه 1950 کاملاً نژادپرستانه تلقی می شد. در دورانی که حتی نکات ظریفی از تمایلات جنسی سانسور می شد، با قرار ملاقات، اغواگری و رابطه جنسی قبل از ازدواج به قدری عادی رفتار می شد که هادسون سه بار فیلمنامه را رد کرد، زیرا چقدر زشت به نظر می رسید. او در برنامه چت بی بی سی ووگان در سال 1984 اعتراف کرد: «تقریبا این کار را انجام دادیم زیرا خیلی کثیف بود.
“آیا آن روزها بود که باید پایت را روی زمین نگه می داشتی؟” تری وان پرسید و حضار با خنده پاسخ دادند. ایده چنین ظرافت و سانسوری چندین دهه پس از انتشار Pillow Talk پوچ بود.
فشار دادن مرزها
وان به کد هیز اشاره می‌کرد: «رمز حاکم بر ساخت فیلم‌های صدا، هماهنگ و صامت». کد هیز که برای اولین بار در سال 1930 منتشر شد و در سال 1934 اجرا شد، مجموعه ای از اصول اخلاقی سختگیرانه حاکم بر فیلم های هالیوود بود. این کد که به نام ویلیام هیز، رئیس انجمن تولیدکنندگان فیلم در آن زمان نامگذاری شده بود، ارزش‌های سنتی را ترویج می‌کرد و به دنبال سانسور محتوای مرتبط با جنسیت، خشونت، و هر چیز دیگری فراتر از مرزهای نجابت بود. اگرچه فیلم ها را می توان بدون گواهی ترخیص اکران کرد، اما این امر به شدت بر تعداد سالن هایی که مایل به نمایش آنها هستند تأثیر می گذارد. حتی بتی بوپ دختر کارتونی دامنش را بلند کرده، فرهایش را رام کرده و حرکاتش را به حداقل می رساند تا از هرگونه نشانه ای از بی اخلاقی جلوگیری کند.
برای رعایت الزامات کد، بسیاری از تصاویر مربوط به آن زمان، زوج‌های متاهل را نشان می‌داد که در تخت‌های مجاور می‌خوابیدند، یا جایی که یکی از همسران همیشه پای خود را روی زمین نگه می‌داشت تا در کنار هم نشان داده نشوند. به ویژه در این آیین نامه آمده است: «کارکرد اتاق خواب ها باید بر اساس سلیقه و ظرافت باشد» و هشدار داد: «برخی مکان ها آنقدر با زندگی جنسی یا گناه جنسی مرتبط هستند که استفاده از آنها باید با دقت محدود شود.»
Pillow Talk نزدیک بود از این ایده‌های درستی عبور کند و مرزهای چیزی را که می‌توان روی صفحه نمایش داد بدون اینکه قوانین کد را زیر پا بگذارد، جابه‌جا کرد. یک افکت تقسیم صفحه نمایش برای نشان دادن هر دو طرف مکالمه تلفنی استفاده شد، که تصور خطرناکی از هادسون و دی در کنار هم دراز کشیده بودند. این اثر هم داستان را به حرکت درآورد و هم تنش جنسی زوجین را تشدید کرد و در عین حال سانسور را دور زد.
با نزدیک شدن به پایان دهه 1950، اقتدار کد هیز به دلیل موفقیت فیلم های تایید نشده بسیار تضعیف شد. با این حال، تقریباً یک دهه پس از انتشار Pillow Talk طول کشید تا انجمن تصویر متحرک آمریکا (MPAA) آن را به طور کامل به نفع یک سیستم رتبه بندی چهار حرفی (G، M، R و X) کنار گذاشت. . Pillow Talk همچنان باید خط خوبی را طی می‌کرد و ظاهر اخلاق سنتی را حفظ می‌کرد و در عین حال به طور نامحسوس دیدگاه‌های جامعه‌ای را که در آستانه یک انقلاب جنسی قرار داشت، تأیید می‌کرد.
در پایان فیلم، ارزش‌های مرسوم غالب می‌شوند و براد هادسون در نهایت روش‌های زنانه‌اش را تغییر می‌دهد، عاشق می‌شود و به دنبال یک رابطه متعهدانه می‌گردد. با این حال، Pillow Talk هنوز هم منعکس کننده تکامل دیدگاه های اواخر دهه 1950 است. دی جیان را به عنوان یک زن حرفه‌ای معرفی می‌کند که با وضعیت رابطه‌اش تعریف نمی‌شود، و با مخاطبانی مرتبط است که استقلال زنان را در ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم درک کردند. او موفق، با اعتماد به نفس است و زندگی شخصی خود را کنترل می کند – یک انحراف از نقش های زن رام کننده در برخی از فیلم های قبلی هالیوود.
در حالی که Pillow Talk تغییر در نگرش فرهنگی نسبت به عشق و روابط را نشان می دهد، محدودیت های این پیشرفت را نیز برجسته می کند. هادسون در اوج زندگی حرفه‌ای خود، تمایلات جنسی خود را پنهان می‌کرد، یک ضرورت در دوره‌ای که به طور کامل هویت LGBTQ+ را نمی‌پذیرفت. دی در یک مصاحبه تلویزیونی در سال 1989 توضیح داد: «در مورد زندگی خصوصی او هرگز صحبتی نشده بود، و باید به شما بگویم که بسیاری از افراد از من پرسیده اند، آیا راک هادسون واقعا همجنسگرا است؟» و من گفتم: “این چیزی است که من در مورد آن بحث نمی کنم.”
تمایلات جنسی هادسون تا زمانی که تشخیص ایدز او در سال 1985 علنی شد، در راز و شایعات پنهان ماند. او یکی از اولین افراد مشهوری بود که به طور عمومی به بیماری مرتبط با ایدز مبتلا شد و درگذشت. افشای وضعیت او به تغییر درک عمومی از ایدز کمک کرد، چیزی که در آن زمان حتی توسط رئیس جمهور وقت ایالات متحده، رونالد ریگان، به طور علنی به رسمیت شناخته نشد. روز به افزایش آگاهی و جمع آوری بودجه برای تحقیقات ایدز در طول زندگی خود ادامه خواهد داد.
“زندگی خصوصی” معروف هادسون در محدوده جامعه محافظه کار نمونه تنش های گسترده تر اواخر دهه 1950 بود، زمانی که برخی از مرزها تحت فشار قرار گرفتند در حالی که برخی دیگر سر جای خود باقی ماندند. Pillow Talk این تنش را به تصویر می کشد. نقطه عطفی در کمدی رمانتیک، لحظه‌ای در هالیوود را به تصویر می‌کشد که ارزش‌های سنتی و ایده‌آل‌های مدرن در کنار هم وجود داشتند، و هم نمایی از گذشته پاک‌شده و هم اشاره‌ای از تغییرات آینده را ارائه می‌دهد.
برای دریافت داستان‌های بیشتر و اسکریپت‌های رادیویی که قبلاً دیده نشده‌اند به صندوق ورودی‌تان تحویل داده می‌شوند، مشترک شوید در بولتن تاریخدر حال حاضر لیستی از موارد اصلی دو بار در هفته ویژگی ها و اطلاعات انتخاب شده را ارائه می دهد.