چگونه نقاشی‌های خشن کاراواجو در قرن هفدهم به افراد خوب و خیابان‌های پست منجر شد

جمعیت بی سابقه ای که برای دیدن آخرین نقاشی او هجوم می آورند نشان می دهد که زندگی خشونت آمیز کاراواجو و شدت سینمایی کار او در طول قرن ها مقاومت ناپذیر بوده است.

نقاشی پایانی کاراواجو، شهادت سنت اورسولا، تقطیر واضحی از همه چیزهایی است که هنرمند ایتالیایی را به چهره ای منحصر به فرد و پیوسته جذاب تبدیل کرده است، شاید تاثیرگذارترین نقاشی که تاکنون زندگی کرده است. کلوزآپ‌های متمایز و نورپردازی دراماتیکی که اغلب به‌عنوان «سینما» توصیف می‌شوند، و همچنین استفاده انقلابی او از چهره‌های واقعی برای مدل‌ها، با پوست دانه‌دار، فرسوده و ناخن‌های کثیف وجود دارد.

خود هنرمند نیز وجود دارد که ناظر وحشتناک قتل سنت اورسولا است. کاراواجو اغلب خود را در نقاشی‌هایش نشان می‌داد و زندگی و مرگ خشن و خشونت‌آمیز او اغلب به اندازه آثارش بینندگان را مجذوب می‌کرد، واقعیتی که اخیراً با ظهور این هنرمند به عنوان الهام‌بخش تام ریپلی ضدقهرمان شرور تأیید شد. در سریال اخیر نتفلیکس. ممکن است آن مکان مهمان نقش داشته باشد رکورد جمعیت که این تصویر کشیده است گالری ملی در لندن، جایی که در حال حاضر به عنوان بخشی از جشن های 200 سالگی آنها به نمایش گذاشته شده است. و حالا الف تازه احراز هویت شده نقاشی این هنرمند در موزه پرادو در مادرید به نمایش گذاشته شده است.

درام سال های آخر زندگی کاراواجو را هم در فرم و هم در محتوای اثر می توان دید. قابل توجه است که در استفاده از رنگ یک خامی وجود دارد که نتیجه حمله هولناکی است که او اخیراً متحمل شده است که در آن صورتش بریده شده و احتمالاً بینایی او آسیب دیده است. هویت مهاجمان ناشناخته باقی مانده است، اما احتمالاً مربوط به شوالیه ای بودند که کاراواجو در مالت به او حمله کرد. او به این جزیره پناه برد، به این امید که به گروه ارجمند شوالیه های سنت جان بپیوندد تا از مجازات قتل رانوچیو توماسونی فرار کند، جنایتی که در آن زمان به خاطر آن متواری بود. حمله به مالت او را مجبور کرد یک بار دیگر، این بار به ناپل فرار کند. اما به نظر می رسد که او همچنان به عفو پاپ امیدوار بوده و در یک لحظه خوش بینانه، در غروب حمله، نگهبانان خود را کنار گذاشته است.

فرانچسکا ویتلوم کوپر، متصدی کتاب، به بی‌بی‌سی گفت، کاراواجو مراسم شهادت سنت اورسولا را «بسیار صمیمی، بسیار وحشیانه، بسیار شخصی» می‌سازد، به نحوی که اکثر هنرمندان دیگر در آن زمان انجام نمی‌دادند. کاراواجو به جای تمرکز بر موتیف مورد علاقه 11000 باکره اورسولا که توسط هون ها کشته شدند، بر لحظه ای تمرکز می کند که خود اورسولا به دلیل امتناع از ازدواج توسط پادشاه هون تیرباران شد. او که هنوز زنده است، به تیری که از بدنش بیرون زده است، نگاه می کند و دستانش به طرز سوزناکی مأمور شهادتش را قاب می کند.

ویتلوم کوپر به پیچیدگی و شدت روانی شگفت انگیز شخصیت ها اشاره می کند که برای او کیفیت سینمایی کار را افزایش می دهد. «پادشاه هون‌ها می‌تواند در عین حال خشمگین و رقت‌انگیز به نظر برسد. تماشاگران وحشت زده به نظر می رسند، اما همچنین دوست دارند که در صف نگه دارند زیرا سربازان او هستند. اورسولا آرام به نظر می رسد، اما شوکه و شگفت زده شده است.

با این حال، وقتی صحبت از خودنگاره کاراواجو می شود، خواندن احساسات دشوارتر است. ویتلوم-کوپر مجذوب این واقعیت است که توجه او به اکشنی که پیش روی او رخ می دهد معطوف نشده است. گویی او به ورای تصویر نگاه می کند، زیرا می داند که او فقط یک بخشش است، گویی از قبل به رم نگاه می کند.

او در پاییز 1609 به شدت مجروح شد، صورتش به شدت درهم ریخته بود، اما او اینجا نیست. او این نشانه شرم را به ما نشان نمی دهد.» “سوالات زیادی در مورد اینکه او با این خودنگاره چه می کند وجود دارد. آیا او تقریباً سعی می کند خود را به معنای واقعی کلمه و استعاره به تصویر بکشد؟ آیا او مقصر است؟ تیری شلیک نکرد اما کاری هم نکرد که جلوی آن را بگیرد.

کاراواجو همیشه شخصیتی پیچیده بود، با استعدادی زودرس، اما با میل به تحریک و استعداد خود تخریبی. او در زمانی در میلان به بلوغ رسید که روحیه ضد اصلاحات در اوج خود بود. ویتلوم کوپر توضیح می دهد: “این لحظه ای است که کلیسای کاتولیک می گوید که نقاشی وجود دارد تا مردم چیزهایی را احساس کنند. این نقاشی باید قدرتمند باشد و واکنش عاطفی را در متدین برانگیزد.”

برای کاراواجو، این به معنای تلاش برای یک رئالیسم بسیار زمینی و مستقیم بود که راهگشا بود. «برای قرن‌ها، نقش هنرمند طبقه‌بندی و زیباتر کردن دنیای اطرافش بوده است، به‌ویژه هنگام گفتن داستان‌های کتاب مقدس. و ناگهان با کسی روبرو می شوید که یک فاحشه معروف محلی را الگوی مریم باکره می کند و مردم از خیابان ها را مقدس می کند.”

ویتلوم کوپر، که آن را با چالش‌های بازنمایی امروز مقایسه می‌کند، می‌گوید: برای عموم مردم، که عادت نداشتند افرادی مانند خودشان را روی پرده ببینند، این اثر “بسیار قوی” بود. ما به دیدن افراد از هر طبقه عادت کرده ایم، اما قبلاً اینطور نبود.

«از زمانی که آثار او برای اولین بار در عموم ظاهر شد، شهرت و نفوذ او شروع به گسترش کرد. ویتلوم کوپر می‌گوید: ما بیوگرافی‌هایی از کاراواجو از قرن هفدهم داریم که می‌گوید همه هنرمندان جوان قرار بود این نقاشی‌ها را ببینند.

یک نسل کامل از هنرمندان در رم مستقیماً تحت تأثیر او قرار گرفتند و نسل‌های بعدی برای دیدن آثار او به این شهر سفر کردند. اوضاع سیاسی در دوران حکومت اسپانیا بر ناپل، یکی دیگر از شهرهایی که او در آن فعال بود، نیز به گسترش نفوذ او کمک کرد. درمنه جنتیلسکی در کارهای اولیه‌اش به سبک فمینیستی خود اهمیت داد، در حالی که روبنس به هلند کمک کرد، جایی که یک مکتب کامل از کاراواجیوس شمالی شکل گرفت. نمایشی کیاروسکورو ریبرا و زورباران نقاشان اسپانیایی بدون او غیرقابل تصور است.

پس از مرگ او، گروهی از منتقدان کلاسیک تلاش کردند تا سبک شهودی کاراواجو را تحقیر کنند، با موفقیت محدود. اندرو گراهام دیکسون، زندگی نامه کاراواجو، به بی بی سی گفت: به هنرمندان فرانسوی قرن ها گفته شده که از کاراواجو دور بمانند، اما تاثیر چندانی نداشت. “ژاک لوئیس دیوید، [Jean-Auguste-Dominique] انگرس – همه آنها توسط کاراواجو هیپنوتیزم شده اند. به آنها گفته می شود که نباید باشند، اما هستند.”

این هنر به قدری خارق العاده است که تأثیر آن به پیکاسو برمی گردد. مردم می گویند که کاراواجو در دوره مدرنیسم مورد توجه قرار گرفت، اما زمانی که پیکاسو نقاشی می کرد گرنیکا، سالوادور دالی به استودیو رفت و پیکاسو به او گفت که دوست دارد اسبی شبیه به «تبدیل سنت پل» کاراواجو نقاشی کند. گراهام دیکسون می‌گوید که اسبی می‌خواهد که بو کند.

در حالی که نفوذ کاراواجو در میان هنرمندان به سختی کاهش یافته است، محبوبیت جهانی خارق العاده او کمی بیشتر طول کشید. مشخص کردن اینکه دقیقاً چه زمانی اینقدر معروف شد دشوار است، اما فکر نمی‌کنم این اتفاقی باشد که در نیمه دوم قرن بیستم اتفاق می‌افتد، زمانی که فیلم و عکاسی بسیار رایج‌تر می‌شوند. ویتلوم کوپر می‌گوید که کیش سلبریتی ما نیز همین است.

تأثیر کاراواجو بر سینما به ویژه در آثار پیر پائولو پازولینی و مارتین اسکورسیزی که هم از نورپردازی دراماتیک او الهام گرفته بودند و هم از افراد واقعی و غیر ایده آل در نقاشی های خود الهام گرفته بودند، قابل توجه است. «پازولینی و تمام سینمای ایتالیا از طریق کاراواجو می آیند. گراهام دیکسون می‌گوید: در ایتالیا یک شکل بسیار معنوی خلاقیت چپ وجود دارد که اتفاقاً شکل سینما به خود می‌گیرد. اسکورسیزی برای فیلم The Last Temptation of Christ گفت: «ایده این بود که عیسی را شبیه کاراواجو کنیم» اما تأثیر این هنرمند بر او به دهه 1970 بازمی‌گردد.

گراهام دیکسون می‌گوید: «زمانی که اسکورسیزی در حال ساخت «خیابان‌های پست» بود، گفت که او و پل شریدر هر روز کم و بیش برای دیدن کاراواجو به Met می‌روند. «آنها به کادربندی فکر کردند. در «خیابان‌های پست» دوربین همیشه در حال حرکت است، اما اسکورسیزی به من گفت که فکر می‌کند دوربین کاراواجو همیشه در حال حرکت است، فقط در نقطه‌ای روی بوم گیر کرده است.»

رویکرد روایی کاراواجو – گرایش او به به تصویر کشیدن وسط یک رویداد به جای آغاز یا پایان یک صحنه – نیز بر اسکورسیزی تأثیر گذاشت، گاهی اوقات به روش های گرافیکی. مصلوب شدن سنت پیتر، که در آن صلیبی که پیتر به آن میخکوب شده در جای خود کشیده شده است، الهام بخش صحنه فیلم بچه های خوب بود که در آن جیمی و تامی به سختی برای کشتن بیلی بتس تلاش می کنند. گراهام دیکسون توضیح می دهد: “همه چیز از پیتر نشات گرفته است – چقدر سخت است که یک نفر را بکشیم.”

خشونت و کاراواجو همیشه دست به دست هم داده اند. نویسنده و کارگردان ریپلی استیون زایلیان، گفت این شباهت بین هنرمند و تام ریپلی – دو مردی که کسی را در رم کشتند و سپس مجبور به فرار شدند – بود که او را مورد توجه قرار داد.

این ارتباطی است که ویتلوم-کوپر را آزار می‌دهد، او معتقد است که ما باید تشخیص دهیم که خشونت او چقدر مشکل‌ساز بوده است، «حتی با معیارهای زمان‌های خشونت‌آمیز. او یک «پسر بد باروک» است، اما ما درباره زنان خشن صحبت نمی‌کنیم، مثلاً درباره سیاه‌پوستان خشن صحبت نمی‌کنیم، واقعاً جالب است که سفیدی و نبوغ چه اجازه‌ای می‌دهد.»

اما باید به خاطر داشت که کاراواجو برخلاف ریپلی بهای گزافی را برای جنایات خود پرداخت. او که هنوز از زخم هایش رنج می برد، به نظر می رسد اندکی پس از اتمام آخرین نقاشی خود مرده است، اما تلاش می کند تا به رم بازگردد.

شاید به هر حال، ما باید بیشتر روی اوج های هنری تمرکز کنیم تا پست های وحشیانه. همانطور که ویتلوم-کوپر نتیجه می گیرد، «در تاریخ هنر افراد بسیار کمی وجود دارند که بتوان گفت: «این هنرمند مسیر نقاشی را تغییر داد». فقط یک نفر یک کار را انجام می دهد، نه یک حرکت. من فکر می کنم او یکی از این هنرمندان است.”

«آخرین کاراواجو» تا 21 جولای در گالری ملی لندن به نمایش گذاشته می شود.