هزینه ویرانگر مبارزه با حکومت نظامی

اردوگاه نظامی متروک میانمار بر فراز تپه ای جنگلی مشرف به دریاچه ای زیبا قرار دارد که در این بخش ها به دلیل شکل قلب منحصر به فردش شناخته شده است. قوطی های مین و گلوله های مصرف شده روی زمین افتاده اند. گل‌های وحشی زرد از میان انبوهی از آهن‌های موج‌دار که در محل پادگان سربازان پراکنده شده بودند، جوانه زدند. یک قسمت از کمپ را با عجله کنده کرده اند.

در زیر آسمان ابری، پرچمی در باد به اهتزاز در می آید – نوارهای افقی قرمز، سفید و آبی با منقار کرگدن در مرکز – پرچم ارتش ملی چین (CNA)، یک گروه مسلح قومی که با حکومت نظامی میانمار در ایالت چین غربی می جنگد.

هفت ماه پیش، CNA، همراه با گروه‌های غیرنظامی مسلح محلی، ارتش میانمار را از این اردوگاه در ریحکودار – یک شهر تجاری مرزی با هند – و سایر مناطق ایالت چین بیرون راندند. این یک پیشرفت بی‌سابقه برای شورشیان چین است که با دیکتاتوری نظامی میانمار می‌جنگند، که دموکراسی شکننده این کشور را در کودتای 2021 در هم شکست.

این اولین بار است که ارتش کنترل مناطق را از دست می دهد و بی بی سی دسترسی نادری برای تماشای پیشروی شورشیان در غرب کشور دارد.

پیروزی در ریخکاودار آسان نبود. این اتفاق پس از بیش از یک سال عملیات تهاجمی متعدد رخ داد. و برای برخی خانواده ها بهای غیر قابل تحملی داشت.

لالنونپوی هفده ساله عاشق رقصیدن بود. فید رسانه های اجتماعی او مملو از تقلیدهای او از ویدیوهای محبوب ویروسی بود.

“او در تمام مدت با وقاحت رقصید. اما او لباس پوشیدن را دوست نداشت. او قبلاً سربازان را بت می کرد و تمام روز به آهنگ هایی درباره سربازانی که جان خود را برای وطن فدا کردند گوش می داد. او شجاع و قوی بود و از هیچ چیز نمی ترسید.»

پس از کودتا، این نوجوان والدینش را متقاعد کرد که به او اجازه دهند به جنبش مدنی مسلح در روستایشان گیموال بپیوندد. او در یک مقاله دست‌نویس انگلیسی مدرسه دلیل آن را توضیح داد.

او گفت: “اکنون میانمار شکسته شده است… سرباز برمه ای دشمن من است زیرا آنها رحم ندارند… آینده من نیروهای مدافع خلق است و من آن را دوست دارم.”

در آگوست 2022، غیرنظامیان مسلح روستای او به همراه گروه های دیگر به اردوگاه ریحکاودار حمله کردند.

ما 13 روز متوالی هواپیماهای بدون سرنشین را به سمت آنها پرتاب کردیم. من بیشتر بمب‌ها را ساختم چون جوشکار اصلی واحدم بودم.» قبل از کودتا، راننده کامیون یکی از سازمان دهندگان یگان های مدافع خلق در خیموئل شد.

آنها در این تلاش موفق به تصرف اردوگاه نشدند، اما از هر دو طرف تلفاتی وارد شد.

در 14 اوت 2022، ظاهراً در تلافی این حمله، ارتش میانمار به روستای خیموئل حمله کرد. ساکنان به ما می گویند که آنها تقریباً ده ها خانه را سوزانده اند. ما بقایای بسیاری از این خانه ها را دیدیم. ارتش میانمار متهم به آتش زدن ده ها هزار خانه غیرنظامی در شمال و غرب این کشور در تلاش برای سرکوب مقاومت است.

در Haimual، Lalnunpui و برادر پانزده ساله اش Lalruatmavia از جمله 17 نفری بودند که توسط ارتش گروگان گرفته شدند. همه به جز برادران و خواهران آزاد شدند. خانواده آنها معتقدند که ارتش انتقام پدرشان را گرفته است.

دو روز بعد، اجساد آنها توسط روستاییان در یک قبر کم عمق در جنگلی خارج از Gaimual پیدا شد.

هر دو به طرز وحشیانه ای شکنجه شدند و با قنداق اسلحه تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. لالنونپوئی مورد تجاوز قرار گرفت. سینه، بازوها و اندام تناسلی برادرش آثار سوختگی داشت. بی‌بی‌سی عکس‌های دقیقی از اجساد و گزارش‌های پس از مرگ را دیده است.

ارتش میانمار هنوز به سوالات بی بی سی درباره این اتهامات پاسخی نداده است.

لالزیدینگا در حالی که لحظه ای مکث می کند و به سختی کلمات را پیدا می کند، می گوید: «من جرات فکر کردن به اتفاقاتی که برای فرزندانم افتاده را ندارم. «فرزندان من شهید بودند. من لیاقت آنها را نداشتم.”

کمی بعد ادامه می دهد. پدری مغرور که عاشقانه از فرزندانش می گوید. پسرم دو اینچ از من بلندتر شده است. او پرحرف بود و از انجام هیچ کار کشاورزی دریغ نمی کرد.» «هر دو جدایی ناپذیر بودند. دخترم شادی و خنده را به جلسات می آورد.”

للتانتلوانگی اشک های صورتش را پاک می کند و کوچکترین دخترشان، خداچی چهار ساله را گهواره می کند.

من به شوهرم می گویم که از مرگ فرزندان ما ناامید نشود. این فقط به ما مربوط نمی شود. نسل های آینده نیز به آزادی نیاز دارند. این درست نیست که در چنین وضعیتی زندگی کنید که در آن هیچ حقی ندارید، جایی که تحت رحمت ارتش هستید. این مبارزه ای است که ارزش فدا کردن جان خود را دارد. من به فرزندانم افتخار می کنم.»

در طول مدتی که در میانمار بودیم، با افرادی روبرو می‌شویم که لباس نظامی پوشیده‌اند، برخی با تفنگ‌های تهاجمی و سلاح‌های دیگر – نه سربازان حرفه‌ای، بلکه کشاورزان، دانش‌آموزان، مردم عادی که در مواجهه با درگیری‌های بی‌رحمانه عزم قابل توجهی از خود نشان می‌دهند.

فرمانده والا از نیروهای مدافع خلق به دره سرسبز زیر هیموال اشاره می کند و با لبخند به ما می گوید که ارتش میانمار از کل منطقه بیرون رانده شده است و نزدیکترین پایگاه آنها اکنون بیش از 30 مایل (48 کیلومتر) با ما فاصله دارد. کلاغ ها در یک گورستان محلی، او قبرهای تازه ای را نشان می دهد که پر از گل های پلاستیکی صورتی و سفید است.

والا در حالی که دسته گلی را که نزدیک قبر برادر شوهرش افتاده بود راست می‌کند، می‌گوید: «اینها کسانی هستند که در جنگ علیه حکومت نظامی کشته شده‌اند. ما همچنین متوجه مقبره های Lalnunpui و Lalruatmavia شدیم.

بیشتر غیرنظامیانی که با آنها ملاقات می کنیم در پایگاه CNA ویکتوریا در جنوب هایموئال آموزش دیده اند. با رانندگی در جاده های پر پیچ و خم و پر از دست انداز از میان جنگل های انبوه و زمین های کوهستانی، به پایگاه می رسیم.

ما صدها مرد جوان را می‌بینیم که سربازانی با لباس‌های متحدالشکل، در یک میدان باز راهپیمایی می‌کنند.

آنها در پایان تمرینات می خوانند: «وطن ما، سرزمینی که دوستش داریم، با خون و جان محافظت خواهیم کرد».

سپس آموزش با سلاح می آید. بعدا صدای تیراندازی می شنویم.

به ما گفتند همه آنها بالای 18 سال دارند، اما خیلی ها جوان تر به نظر می رسیدند. توده‌ای از نوجوانانی که در سال 2011 میانمار طعم آزادی را چشیدند، و اکنون حکومت نظامی را غیرقابل قبول می‌دانند، تصمیم گرفته‌اند از رویاهای خود برای پیوستن به شورشیان دست بکشند.

تان دار لین نوزده ساله آرزو داشت معلم شود.

«سال اول پس از کودتا بد نبود. اما سپس ارتش شروع به گلوله باران روستای ما کرد. خانه ما را ویران کرد. نیروها وارد روستای ما شدند، خانه ها را سوزاندند و مردم و حتی دام های ما را کشتند. آنقدر به جنگل فرار کردیم که خود جنگل تبدیل به یک روستا شد.

«عمویم به طرز وحشیانه ای تیراندازی شد. من از ارتش متنفرم و به همین دلیل برای محافظت از کشور و مردمم به CNA پیوستم.»

تقریباً همه جا می بینیم که موج انقلاب جوانان میانمار را فرا گرفته است.

هزاران نفر از کسانی که برای دولت برمه کار می کردند نیز فرار کردند.

ونلالپکتور بیست و دو ساله افسر پلیس بود.

او قبلاً حقوق مناسبی می گرفت. خوشحال و راضی بودیم. اما پس از آن دولت در یک کودتا سرنگون شد و او تصمیم گرفت که به مقاومت بپیوندد.

او در مورد دوران جوانی خود که تحت حکومت نظامی گذرانده است، می‌گوید: «آن زمان حتی یک روز شاد وجود نداشت. ما خیلی از آنها می ترسیدیم. به همین دلیل از تصمیم پسرم حمایت کردم.» شش روز پس از پیوستن او به نیروهای شورشی در مارس 2022، وانلالپکتور کشته شد.

مولی با اشاره به سینه و پشتش می‌گوید: «پسرم اینجا و آنجا صدمه دیده بود. «به شدت کتک خورد. پای او بریده شد،” او همچنان به شکستن ادامه می دهد. صحبت کردن در مورد آن سخت است.

همسر ونلالپکتاری هنگام مرگ فرزندشان باردار بود. پسر آنها که اکنون تقریباً 18 ماهه است، در کمپ پناهندگان دورتر زندگی می کند.

وقتی می‌پرسم وقتی نظامیان از دهکده‌اش بیرون رانده شدند، مولی مشتش را به هوا بلند می‌کند. من خیلی خوشحالم، اما می خواهم یک پیروزی کامل ببینم.» پسر دوم او نیز از نیروهای مدافع خلق است.

این حمایت از صفوف شهروندان عادی است که نیروهای شورشی نسبتا ضعیف را وادار کرده است تا جریان این درگیری را تغییر دهند و ارتش بسیار قدرتمندتر و مجهز میانمار را به پس‌زمینه سوق دهند.

“در ابتدا به نظر می رسید که آنها پیروز خواهند شد. اما جنگ باشد یا سیاست، هیچکس بدون حمایت مردم نمی تواند پیروز شود. آنها ممکن است بهترین سلاح ها را داشته باشند، اما مردم را در کنار خود ندارند. او همچنین یکی از اعضای اتحادیه ملی دموکراسی آنگ سان سوچی است.

دولت موازی مدعی است که کنترل نزدیک به 80 درصد از ایالت را در اختیار دارد، اگرچه نیروهای مسلح میانمار هنوز اکثر شهرهای استراتژیک از جمله پایتخت را در کنترل دارند.

اما شورشیان در اوایل این هفته شهر تونزانگ را تصرف کردند.

«این سرزمین ماست. اینجا سرزمین ارتش برمه نیست. هتت نی، سخنگوی CNA می‌گوید: ما برنده می‌شویم زیرا همه گوشه‌ها را از نزدیک می‌شناسیم.

یکی دیگر از دلایل اصلی موفقیت آنها این است که تعدادی از گروه های شورشی در مناطق مختلف کشور گرد هم آمده اند و ارتش را مجبور کرده اند که انتخاب کند که تلاش های خود را در کجا متمرکز کند. CNA ادعا می کند که با ارتش استقلال کاچین، ارتش آزادیبخش ملی کارن و ارتش کارنی متحد است.

بزرگترین مشکلی که نیروهای شورشی با آن مواجه هستند، درگیری داخلی بین گروه های مختلف است. باندهای متعددی فقط در ایالت چین فعالیت می کنند و به طور سنتی بسیاری از آنها با یکدیگر دشمنی دارند.

پا تانگ اصرار دارد که می‌توانند اتحاد را حفظ کنند و می‌گوید که برنامه‌ای در آینده دارند تا تحت رهبری دولت وحدت ملی (NUG)، یک دولت غیرنظامی منتخب به رهبری خانم سوچی، که پس از کودتا توسط ارتش زندانی شد، فعالیت کنند.

«ما قوانین و قانون اساسی را با دقت می نویسیم. ما دو وزیر و یک معاون وزیر از ایالت چین به عنوان بخشی از حکومت وحدت ملی خواهیم داشت. ما همه چیز را آماده نگه می داریم تا زمانی که ارتش میانمار شکست را پذیرفت.»

هرکسی را که ملاقات کردیم، باور مشهودی داشتند که می توانند برنده شوند.

پا تانگ می‌گوید: «این زمان طولانی نخواهد بود. پیش بینی در مورد چنین چیزهایی خوب نیست، اما معتقدم دو یا سه سال بیشتر نمی جنگیم.

گزارش اضافی توسط Aakriti Thapar و Sanjay Ganguly.